David Killer ve Fenix Blume

Bu benim ilk düellomdu ve dolayısıyla çok fazla heyecanlıydım. Daha arenaya bile çıkmamıştım; ama kalbim yerinden çıkacakmış gibi oluyordu. Arenaya yönelirken yanımda Peter’ı da istedim; çünkü daha önceden bir tecrübesi vardı ve bana biraz tüyo veriyordu. ‘Kılıcı çok sıkı sallama. Derin yaralar açmamaya özen göster. Bunun için de önce mankenlerle antrenman yap. Kılıç kullanmada iyi olduğunu zaten biliyorum; ama bu gerçekten çok daha zor.’ dedi. Bunu hafızamın köşesine yerleştirdim. Pet’in de benimle içeri girmesine izin olmadığı için bana ‘Başarılar.’ dedi ve ayrıldı. ‘Seni izleyeceğim.’ dedi daha yanımdan ayrılmadan. Son söylediği şey de buydu. Arenaya çıktığımda aklımdaki her şey uçup gitti. Çok kalabalıktı ve ilk defa bu kadar kalabalığın karşısına çıkmıştım. Burası tahmin ettiğimin iki ya da üç katıydı. Aklımın alamayacağı kadar büyüktü. Aklıma eski Roma filmlerinde gördüğüm aslanlı ve ilginç canavarlar olan savaşlar geldi. Bu savaşlarda genelde savaşan kişi ölüyordu ve bu beni çok korkutmuştu; ama düelloma odaklanmak zorundaydım. Özel gücün kullanılmayacağı bu düelloyu kafamda iki tura ayırmıştım. İlk yarıda savunmaya ağırlık verecektim; ama ikinci yarıda sadece saldıracaktım ve fırsat vermeyecektim. Önüme büyük mü büyük bir şey geldi. Ne olduğuna anlam veremedim. Üzerinde birçok kılıç ve zırh vardı. Bunların çoğu bana tanıdık geliyordu; çünkü Hephaistos Kulübesi’nde tanıdıklarım vardı ve hepsi de fazlasıyla becerikliydi. Kılıç olarak bir sürü denedim; ama elime oturan bir kılıç olmadı. Bu nedenle yine bir Hephaistos çocuğu olan Pet’in bana vermiş olduğu Klepton’u kullanacaktım. Cebimden taşımı çıkardım ve sıktım. 2041. Taş, elimde dönüşüm geçirdi ve 1,5 metrelik ilahi bronzdan bir kılıç belirdi. Bunu bana onu kulübesinde ziyaret ettiğimde vermişti. Daha sonra zırh seçimi için önüme gelen şeye yöneldim. Gözüme altın sarısı bir zırh çarptı. Bu zırh beni bekliyordu. Aldım elime. Giyindiğimde bana göre yapılmış olduğunu fark ettim. Ya da bana öyle gelmişti. Ama üzerime ‘cuk’ diye oturmuştu. Kalkan olarak da bilekliğimi salladım. Elimde bir kalkan belirdi ve üzerinde Medusa’nın kafası vardı. Bakmaya korkuyordum. Dehşet verici bir yüzdü. Düellonun ilk yarısı; yani savunma yaptığım zaman, bu benim için büyük bir avantaj olacaktı. Daha sonra Fenix’in de arenaya geldiğini gördüm. O da kalabalığı görünce çok şaşırdı. Donup kaldı. Bana dönüp ‘Sende de biraz heyecan var mı?’ sordu. ‘Eh, biraz’ diye cevapladım. O sırada beni izleyen Peter’ı gördüm ve mankenlere yöneldim. Bunu yapmamı o söylemişti. Kılıcımla darbeler savurdum; ama derin kesikler açmak istemiyordum. Mankenin üstü tamamen soyuldu. İçindeki pamuk gibi şey her tarafa dağıldı. Buna sevinmiştim; çünkü bu benim işi çözdüğümün belirtisiydi. İçimden Mia’ya dua ettim; çünkü kılıç kullanmayı bana o öğretmişti. Daha sonra Fenix’e baktım. O mankenleri daha çok hırpalıyordu ve bu da beni korkutmuştu.

İlk düelloma sıkı bir başlangıç yapmıştım. Tam tahmin ettiğim gibi Fenix sıkı hamlelerle saldırıyor; ama yine de kalkanımdaki Medusa Kafası’ndan çekiniyordu. Bu kafa çok ürkütücüydü. Kalkanın tamamını kaplıyor; tıpkı Fenix’te de olduğu gibi düşmanıma korku veriyordu. Yoğun saldırıya uğradığım zamanlarda hep bu kocaman kafa sayesinde savaşımı tersine çeviriyordum. Fenix sıkı darbeler savurmaya devam ediyordu. O kadar sıkı vuruyordu ki kalkanımın bir an için çatlayacağını sandım. Bu kadar sert vurması ise onun aleyhine oluyordu; çünkü çok boşluk veriyordu. Ben de kılıcımdaki ustalığımı konuşturup hafif çaplı sıyırıklar açıyordum. Fenix yine kılıcını sıkıca salladı. Kalkanımla savuşturmaya çalıştırırdım. O da boş durmadı. Bir tekmeyle beni yere serdi. Ona döndüm ve ‘O kadar da kötü değilmişsin. Anlaşılan adil ve zorlu bir düello olacak. Hadi o zaman tamamen başlayalım.’ dedim. Birkaç sıkı darbe savurdu. Bunlar o kadar sert darbeleredi ki bir ara kılıcı kalkanımdan sekip yere düştü. Bir tekme savurdum. Yere düştüğünde kılıcımı boğazına dayadım ve 'Beni sakın hafife alma. Seni yenebilirim. Ve bunu da yapacağım.' dedim. Bunun gibi birçok darbe savurdu. Hepsinde çok açık veriyordu. Fazla sert kılıç savurması bazen dengesini de sarsıyordu. Böyle olunca da birkaç kez yere düştü; ama refleksleri iyiydi. Düştüğü anda hemen kalkabiliyordu. Zaten yerde kalsa bile çok fazla zarar vermek istemiyordum. Sonuçta biz düşman değildik. Fenix hala sertçe darbeler savuruyor, hem kendini yoruyor hem de açık veriyordu. O anda tribünde Hope'u gördüm. Onunla yeni çıkmaya başlamıştım. Beni izlediğini bilmiyordum. Artık daha da sıkı savaşmalıydım. Bana birkaç sert darbe daha savurdu. Bunlar istediğim gibi geldi ve yine açıklardan Fenix’in üzerinde sıyırıklar açmıştım. Kılıcımı kullanmakta usta olduğumu söyleyebilirim; çünkü bunun için Hermia’dan iki gün boyunca ders almıştım. Fenix hala sert darbeler savuruyordu. Yavaş yavaş yoruluyordu. Birkaç darbesini kalkanımla değil de kılıcımla karşılamıştım. İki kılıç bir birine değdiği anda havada bir ses duyuluyordu ve tribünlerdeki tezahüratlar kesiliyordu. Bu ses: Tlonk'tu. Bir ara öyle sert bir darbe savurdu ki kalkanıma değince kolum uyuştu. Acıyla yere düştüm. Tam kılıcıyla beni deşecekken kenara kaymış, kılıcımla bacağında bir sıyrık daha açmıştım. O zaman Fenix’in niyetinin düello yapmak olmadığını anlamıştım. Beni öldürmek istiyordu. Eğer bunu istiyorsa ben buna hazırdım. Şiddetle kalktım. Savunma faslına yavaş yavaş son vermeliydim. Artık Fenix de iyice yorulmuş ve üzerindeki sıyırık sayısı fazlalaşmıştı. Bense tam istediğim gibi bir düello çıkarmıştım. Hiç değilse şimdiye kadar. Boş anlarını yakalamış, derin sıyırıklar açmayı başarmıştım. Ayakta bile zor durmaya başlamıştı ve düello benim için yeni başlamıştı. Yani sıra düelloda kendimce ikinci kısma geçmişti. Saldırmak..

Düelloyu kafamda ikiye ayırmıştım ve savunma kısmını bitirmiştim. Düello çok zorlu geçmişti. İstediğim gibi bir düello çıkarmıştım; ama bacağımda Fenix’in hançerle açmış olduğu bir sıyrık vardı. Ben de ondan sonra sinirlenmiş onun da yorgun olduğunu fark edince geçmiştim saldırıya. Kalkanımla göğsünün tam ortasına vurmuştum ve yere düşmüştü. Yorgun olduğu için geç kalkmıştı. Savunma yaparken hep güneş bana vuruyordu ve gözümü alıyordu. Fenix’in yerde olduğunu fırsat bilerek ters tarafa geçtim. Böylece güneşi arkama aldım.

Sadece saldırı.. Hiç fırsat vermemek.. Zor da olsa imkânsız değil. Zaten imkânsıza da inanmam. Klepton elimde sıkıca duruyordu. Bu 1.5 m’lik ilahi bronzdan olan bir kılıçtı. Bunu bana Peter vermişti. O gün kulübesini ziyaret ettiğimde de çok eğlenmiştik. Kalkanım her zamanki yerinde, yani elimdeydi. Miğferim ise daha açılmamıştı. Saldıracaksam buna da ihtiyacım olacaktı. Kulaklığımın düğmesine bastım. Fenix şimdiye kadar kulaklıkla savaştığımı fark etmemiş gibi bana baktı.

Şimdi bütün hazırlıklarım tamamdı. Sıra saldırmaya gelmişti. Kılıcımı sıkıca tuttum. Bacağımdaki sıyrık yanıyordu; ama tribünde sevgilim vardı. Ona rezil olmamalıydım. Hiç acı çekmiyormuşum gibi yapmaya çalışıyordum; ama başardığımı pek düşünmüyordum. Çünkü Hope –sevgilim- üzgündü. Belki de iyi olmadığımı düşünüyordu. Bu düşünce beni şiddetlendirmişti.

Havaya zıpladım. Fenix’e doğru havada süzülüyordum. Bunu da Mia’dan damdan dama atlarken öğrenmiştim. Kılıcımı Fenix’e savurdum ve kılıcım kolunu sıyırdı. İstemeden biraz derin kesmiştim. Fenix yere düşmüştü. İstemeden derin kestiğim için hemen yanına gidip iyi olup olmadığını sordum. Düelloda olabilirdik; ama sonuçta düşman değildik. Arkadaşımın acı çekmesine hiç dayanamazdım. Fenix’e ‘Nasılsın? Çok derin bir kesik.’ dedim. ‘O kadar da fena değil.’ dedi. Buna biraz sevinmiştim. Onu kaldırdım ve kılıcımı yere attım..
Daha sonra bana el uzattığını görünce boşta olduğunu fark ettim. Kalkanımla göğsüne bir darbe savurdum. Çok şiddetli vurmamıştım; ama onu devirmeye yetmişti. Daha sonra kılıcımı boğazına dayadım. O arada ‘Sandığımdan daha da safmışsın.’ dedim. Çok sinirlenmişti. Tam istediğim gibi gidiyordu düello. Daha sonra geri çekildim ve Fenix’in kalkmasını bekledim. Yavaş yavaş kalktı ve bana öfkeyle baktı. Tıpkı ona yaptığım gibi zıplayarak üzerime geldi. Yana kaydım ve sendeledi. Arkadan sırtına bir tekme vurdum ve yine yere düştü. Bu sefer gerçekten toparlanmıştım. Tribünlerden mükemmel bir ses yükseliyordu. Herkes bana tezahürat yapıyordu. Hope’la göz göze geldim ve ona öpücük yolladım. O sırada Fenix ayağa kalktı. Darbelerim onu çok hantallaştırmıştı. Üzerime yürümeye başladı. Seri bir şekilde kılıç sallıyordu. Kalkanımla yetişemediğim için kılıcımla karşılamaya başlamıştım. O sırada bir tekme attı. Kalkanımı araya koyunca ayağı kalkana şiddetle çarptı. Sendeledi. Dengesini yitirdi; ama düşmedi. O anda bana bir şeyler söyledi; ama gürültüden duyamıyordum. Tribünler tam anlamıyla coşmuştu. Ben tribünlere dalmışken Fenix de bir darbeyle beni yere indirdi. O kadar hantallaşmıştı ki kılıcını kaldırana kadar bacağında bir sıyırık daha açtım. Hemen ayağa kalktım. Bu sefer yürüyemeyecek duruma gelmişti. Bana sinirli sinirli baktı ve üzerime yürümeye başladı..

4. Tur Sonuçları:

David : Diğer yazdıklarına göre kurgun daha iyi ve hoştu. Devrik cümleler azdı. Betinlemelerde iyiydi. Uzunlukta iyiydi. Puanın 6.

Fenix : Uzunluk ve kurgu gerçekten iyidi. Puanın 6.


Düello Bitmiştir. Kazanan Fenix Blume. Tebrikler.