Büyük Kulübeye Adım.

Kapıyı açtığımda karşımda bulduğum Judytte'in sözleri üzerine kendimi tutamayarak gülümsedim ve sonra da yana çekilip ona içeri geçmesini işaret ederken ukala bir şekilde "Şöhretim benden önde gidiyor demek." cevabını verdim. Kızın suratında buraya geldiğine pişman olmuş bir ifade gördüğümde de aceleyle "Sadece şakaydı!" diye ekledim. Aslında gerçekten de havalı biri olduğumu düşünür ve öyle davranırdım ama yeni geldiğim bir ortamda daha ilk dakikalardan insanların nefretini kazanmak istemezdim. Judytte'i salona doğru yönlendirdikten sonra da karşısındaki bir koltuğa geçip oturdum ve bir süre onun şaşkınlıkla etrafı incelemesine müsaade ettim. Elbette kulübeye yeni gelen herkes gibi onun da gözleri ortadaki devasa Zeus heykeline takılmıştı. Elimde olsa bir saniye bile düşünmeden o heykeli yıkardım ama ne yazık ki bunu yapma şansım yoktu. Karşımdaki kızın bana hangi kulübeden olduğunu söylemediğini fark edip kaşlarımı çattım ve bu konuda bir tahmin yürütmeye çalışmaya karar verdim. Aslında dış görünüşü itibariyle onun suyla ilgili olduğunu hemen söyleyebilirdim. Poseidon'un veya onun eşi Amphitrite'in kızı olsa gerekti. Yine de bu düşüncemden emin olabilmek için, bunu ona sormalıydım. Oturduğum yerden kalkıp "Peki sen hangi kulübedensin ve bir şeyler içmek ister misin?" diye sordum. Havalı bir imaja sahip olabilirdim ama oldukça da misafirperver biriydim. Elbette kulübeme gelmiş olan bir konuğa bir şeyler ikram etme kibarlığını yapacaktım.

Kulübe, hayatımda gördüğüm en güzel yerdi. Özenle döşenmişti, içinde buram buram sevgi olduğu her yerinden belliydi. Kulübenin ortasında kocaman bir Zeus heykeli duruyordu ki, bu bile kulübenin şöhretini anlamaya yeterdi. Etraf mükemmeldi, duvarda duran aile fotoğrafına da gözüm takılmıştı. Tüm Zeus kulübesi üyelerinin resimleri ayrı ayrı vardı fakat dört tanesinin beraber resmi vardı, başlarında bir kadınla beraber. Bir süre o resmi inceledikten sonra Zeus oğlunun bana soru sorduğunu duydum. "Peki sen hangi kulübedensin ve bir şeyler içmek ister misin?" Gördüğüme göre Zeus oğlu misafirperverdi, havalı kimliğinden ödün vermeyerek misafirperver de olabiliyordu, doğrusu ilginçti. "Amphitrite kızıyım ve bir su fena olmaz." dedim gülümseyerek. Zeus oğlu ayağa kalktı ve mutfak olduğunu sandığım bir yere doğru ilerledi. Geri geldiğinde elinde su dolu bir bardak vardı, bardağı bana uzattı ve oturdu. O sırada, onun adını bilmediğimi fark ettim ve bunu sormadığım için kendimi aptal olarak hissettim, kendi kendime gülümsedim. Bardağımdan bir yudum içtikten sonra Zeus oğluna baktım. "Şey adını sormuş muydum?" dedim utanarak.

Bir meleze göre geç öğrenmiş gibiydi, zira ben on altı yaşında yani daha yeni öğrenmiştim. Gerçi iki yıldan fazla bir şey olmazdı, hatta daha iyiydi bu. Çünkü ben melez olduğumu öğrendikten sonra bir hafta boyunca kulübemde yalnız başıma takılmıştım, bu travmayı atlatmak büyüdükçe kolaylaşıyor olmalıydı. Ayrıca Romalı olması da ilgimi çekmişti, çünkü Kathe ve onun ikizi Lena'dan sonra tanıdığım ilk Romalı'ydı, ayrıca Zeus çocuğu olması, Zeus çocuğu Romalı melez. Bu çocuğun her yanı ilginçti galiba. Hikayesi de ilginç olmalıydı ki, uzun olduğunu söyleyip geçiştirdi. Bir süre onu ilginç bir şekilde izledikten sonra bana yeni olup olmadığımı sordu. Başımı kaşıdım, kampa geleli yaklaşık üç hafta olmuştu ama bir hafta travmayı sayarsak iki hafta oluyordu ve bu yeni sayılabilirdi. "Sayılır. İki üç hafta oldu. Ama ben genelde kulübede takılıyordum, daha yeni yeni dışarıya çıkmaya başladım." dedim gözümü Zeus heykelinin muhteşemliğine çevirerek. İçimden keşke daha çok sosyal olabilseydim diye geçiriyordum, sanırım bundan sonra hep kulübe ziyaretlerine çıkacaktım, bayılmıştım bu kulübeye. Bir süre daha etrafa göz gezdirdikten sonra Drake'e baktım. Bir de saatime. "Yenisin ama hemen alıştın galiba. Benim alışmam zor olmuştu gerçekten." dedim kaşımı kaldırarak.

Anladığım kadarıyla Judytte'in kampa alışması bana oranla çok daha zor olmuştu. Yani, Melez Kampı'ndaki ilk günlerini kulübesinde kapalı bir şekilde geçirdiğine göre, büyük bir şok durumu yaşamış olmalıydı. Aslında, bazen her şey benim için bile çok fazla gelirken benden küçük bir kızın böyle hissetmesini çok iyi anlayabiliyordum. Ne diyeceğimi bilemeyerek bir süre duraksadıktan sonra "Jüpiter'in -Yani Zeus'un oğlu olarak büyümek kolay olmadı. Buraya gelene kadar melez olduğumu bilmiyordum gerçi ama şimşeklere hükmedebildiğimi, birkaç yıl önce keşfetmiştim. Kısacası, değişik biri olduğumu hep biliyordum. O nedenle kafamdaki tüm sorular cevaplandıktan sonra alışmam zor olmadı." dedim. Epeyce uzun konuşmuş olmama şaşırmıştım çünkü karşımda oturan kızla daha yeni tanışmıştım fakat çaylak bir melezi en iyi çaylak bir melezin anlayabileceğini de biliyordum. Ona isteyip istemediğini sormadan tekrar mutfağa gidip ikimize de birer bardak çay koydum. Elbette poşet çaydı. Judytte getirdiğim çay için teşekkür maksatlı birkaç şey mırıldandıktan sonra, söylediklerime bir yorum yapmaya hazırlandı. Onun yaşadığı bunalım dönemi anladığım kadarıyla yavaş yavaş sona eriyordu ve bu beni mutlu etmişti. Yalnızca, kulübeye hayran bakışlarına bir türlü anlam verememiştim. Bana göre ortadaki Zeus heykelinin iticiliği bile buradan kaçmak için yeterli bir sebep gibiydi.

Misafirperver Zeus oğlunun bana getirdiği poşet çaya teşekkür anlamında başımı salladıktan sonra Zeus Heykeli'ne bakarak eskiyi hatırladım. Ben aslında çocukken de sorunluydum, ben hep sorunluydum. İtildim, dışlandım. Melez olduğumun farkına bile varmadım. Mitolojiden nefret ettim, inanmadım. Belki de kampın bana bunları göstereceğini ve geçmişi unutabileceğimi anladığım an kampı keşfe çıkmıştım ve şu anda bir numaralı kulübenin içerisindeydim. Oysa Zeus oğlu Drake, kendinin özel olduğunun çoktan beri farkındaymış, belki de o yüzden kişiliği bu kadar oturmuş bir melezdi. Gülümsedim. "Bir şeylerin farkına erken varmak, birçok açıdan daha iyi olmalı." dedim çayımın son damlasını yudumlarken. Ardından dışarıdaki havaya baktım. Kararmaya başlamıştı bile, oysa ben daha kampı yeni turlamaya başladım. Saate baktığımdaysa Zeus oğluyla konuştuğum süreye şaşırmıştım. Yavaş yavaş ayaklanırken gülümsedim. "Sanırım artık gitme vakti." dedim Drake'e bakarken. Beni yolcu etmek üzere ayağa kalktığında ise artık bugünkü son konuşmalarımızı yapıyorduk. "Her şey için teşekkürler Drake, görüşürüz." dedim kapıyı kaparken. Sanırım kamptaki sayılı dostlarım arasına bir Zeus çocuğu daha girmişti.