"Bırak kolumu Dark!" Mantadark kulübeden çıkmama izin vermiyordu. "Hayır, yorgunum ben. Sen de yorgunsun. Çıkma dışarı," diyordu alaycı bir tavırla. "O zaman kaybol!" Neyse ki kulübede kimse yoktu. Yoksa benim delirdiğimi düşünebilirlerdi. Üzerime rahat bir şeyler giyerek kulübeden çıktım. "Lanet olası Mantadark. Ruh ikizim olacak bir de. Ruh düşmanım gibi davranıyor. Bütün huzurumu kaçırmakta üstüne yok." Bunları düşünürken yavaş yavaş yürüyordum. Meydan her zamanki gibi kalabalıktı. Bu kampta kalabalık olmayan bir yer yok muydu? Bunu düşünürken bir anlığını güneş ışınlarının gözüme girmesine izin verdim. Ellerimi kavgada gardını almış biri gibi gözümün önüne kaldırdım. Yürümeyi bırakmıştım. O anda biri "Mantalon," diye seslendi. Ses önümden gelmişti. Elimi aşağı indirince karşımda pegasuslarla dolu bir ahır gördüm. Bu ses pegasuslardan mı geliyordu? "Buraya gel." Bu Mantalight'ın sesiydi. Fakat neden ahırdan geliyordu. Üstelik onu göremiyordum. Merak içinde hızlıca ahıra doğru yürüdüm. Pegasusların yanına gelince içlerinden bir tanesi amuda kalktı. "Burdayım Mantalon." Mantalight nasıl olur da bir pegasusun içinde olurdu? "Sen? Nasıl?" Dedim şaşkın bir halde. "Ben Lon'um. Pegasusum. Senin ruh ikizin Mantalight sayesinde konuşabiliyorum." Lon mu? Bu benim takma adımdı. Ayrıca Mantalight'ı kullanarak benimle konuşması çok ilginçti. "Neden," diye bir soru yönelttim. Cevabını merakla bekliyordum. O cevabını verene kadar, pegasusu inceleme fırsatım olmuştu. Sağ kısmı açık sarı, sol kısmı açık mor rengindeydi. Ayrıca kuyruğu kırmızı rengteydi. Sanki benim hayvan halim gibiydi. Mor renk Mantadark'ı, sarı renk Mantalight'ı yansıtıyordu. "Senin toteminim. Sensiz var olamam. Eğer sen ölürsen, ben de seninle birlikte ölürüm. Doğduğundan beri senin toteminim. Kaderimiz sen doğunca birbirimize bağlandı." Şimdi daha iyi anlıyordum. "Hey Lon. Eğer benim totemimsen, hızlı ve çevik olman gerekicek. Bunları yapabilir misin?" Soruma gelecek olan cevabın beni memnun etmesini umuyordum. "Senin bana verdiğin güç kadar hızlı ve çevik olabilirim. Daha fazlası ikimizi de yorar. Yeri gelmişken, bu seninle son konuşmamız. Normalde sadece Poseidon ve Amphirite Çocukları benim sesimi duyma özelliğine sahiptirler. Mantalight'ın gücü bu kadarına yetiyor. Diğer zamanlarda gözlerime bakman yeterli," dedi. "Hoşçakal Lon," diyerek pegasusun yelesini okşadım. Sevindiğini belirtmek için kişnedi. Yüzümde bir gülümseme belirdi. Cebimde bir küp şeker olduğunu hatırladım. Gitmeden önce şekeri Lon'a uzatarak hızlıca yemesini izledim. Birlikte iyi bir ikili olacaktık.
Konu: Mantalight? Lon? 
Paz Nis. 10, 2011 4:25 am