Nicole Avery Johnson

İçeri girdiğimde Ares kızı Nikki'yi gördüm. Görür görmez kalçasına bir şey olduğunu anladım. Buraya geldiğine göre sanırım pegasusuyla ilgili bir sorun yaşamıştı. Gülmemek için kendimi zor tuttum. Bunu başardım gülmeden " Selam Nikki " dedim. Nikki'yi severdim.

" Selam Clay. " dedi Niikki. Benim kalçasına baktığımı görünce açıklama yapmak zorunda kaldı.

" Sonsuz Karanlığın üstünden düştüm. Bende birdaha rezil olmamak için ders almaya geldim. " Sonsuz Karanlık biraz hırçın ve asi bir pegasustu. Bu yüzden Nikki'yi üstünden atmasına hiç şaşırmamıştım. Nikki'le Sonsuz Karanlık çok iyi anlaşırlardı. İkiside birbirlerini çok severlerdi. Şimdiki tek sorun Nikki'ye Sonsuz Karanlığa nasıl binilmesi gerektiğini öğretmekti.

" İyi yapmışsın tatlım. Sonsuz Karanlık nerde? Ahırda mı? " Nikki bu soruma başını evet anlamında sallayarak cevap verdi. Bende konuşmaya devam ettim. " O halde önce ahıra Sonsuz Karanlığın yanına gidelim. Bakalım neler yapıyor. " Nikki'yle birlikte kapıdan çıkıp ahırların yolunu tuttuk.

Ahıra geldiğimzde Sonsuz Karanlık uyuyordu. Al işte! Şimdi kesin uyandırmaya kalksam yine rezil olurdum. Clay'e baktım.

"Sonsuz Karanlık'ı uyandırma görevini size bırakıyorum hocam." dedim alaycı bir sesle. Bu söz üzerine Clay tek kaşını kaldırarak bana baktı ve Sonsuz Karanlık'ı uyandırmaya gitti. Bunu yapmak için deli olmak lazımdı benim gözümde.

Ama Clay bu işi kazasız belasız halletti. Boşuna pegasus eğitmeni olmamıştı demek. Sonsuz Karanlık'ın yanına yaklaşmaya büyük bir yetenek ve cesaret isterdi. Tabii ben değilseniz.

Claire hala Sonsuz Karanlık'a bir şeyler söylemekle meşguldü. "Eee, hala işin bitmedi mi?" diye sordum. Sormaz olaydım.

"Bitti bitti. O kadar sabırsızlanıyorsan hemen Sonsuz Karanlık'ın üstüne bin. Sana gökyüzünde bir tur attırmaya hazır." dedi Clay muzaffer bir ifadeyle.

Eyvah! Yükseklikten korkum yoktu. Geçmişte ne camlardan atlamıştım sonuçta. Artık yüksekliğe alıştım sayılırdı ama bu kadarı fazlaydı. Ama çekine çekine yine de Sonsuz Karanlık'ın yanına gittim.

Nikki'nin bu endişesini biraz hafifletmek için " Hadi merak etme bende senin yanında olcam. " dedim. Nikki anlamamış birifadeyle bakıyordu. Bir ıslık çaldım ve Arianna yanımda belirdi. Nikki işte şimdi anlamıştı vesevinmişti. Sonuçta havada tek başına olmayacaktı. Arianna2bnın kafasını okşadıktan sonra " Hadi hazırsan gidelim. " dedim. Nikki " Hazırım. " dedi kendine güvenen bir edayla. Gülümseyerek Arianna'nın sırtına bindim. Nikki'de Sonsuz KAranlık'ın...

İiyicene havalandıktan sonra neler yapcağımızı anlatmaya başladım: " Öncelikle burda bir kaç dönemeç yapacağız. Dönemeçlerini beğenirsem ormana gideceğiz. Ordaki yüksek ağaçlarda bol bol dönemeç ve zikzak yapmak zorunda kalacaksın. "

Nikki yutkundu ve " Tamam. " dedi. Ah bu Ares kızları yokmu ne kadar korksalarda korkularını anlamanız imkansız oluyordu. Nikki'yde şuan aynısını yapıyor gibiydi. Korkmuyormuş gibi kendisini gösteriyordu ama korkuyor gibiydi.

Arianna'yla birlikte dönemeçleri gösterdim. Sonra Nikki'ye baktım. Nikki, Sonsuz Karanlık'ğın başını okşadı ve bir şeyler fısıldadıktan sonra dönemeç çizmeye başladı. Çokta iyi olmasada ilk dönemecine göre iyiydi. Daha sakin olarak daha fazlaçizmesini söyledim. Bakalım şimdiki dönemeçleri nasıl olacaktı?

Ah, şu dönemeçler yok muydu, insanı fena halde zorluyordu. Daha demin ilk dönemeç,m, atmıştım acaba nasıl olmuştu? Bana iyi olmuş gibi gelmişti gerçi ama... Sonra ikinci dönemeçimi de attım. Az daha pegasustan düşüyordum. Yüreğim ağzıma gelmişti. Ağlamak istiyordum. Şu yükseklikten düşsem herhalde üç ay boyunca hastanelik olurdum. Ama bu sonradan uçacağım yüksekliklere göre bir hiçti.

Üçüncü dönemeçe geldiğimizde nedense o kadar korkmadığımı farkettim. Ayağımın kayıp da Sonsuz Karanlık'ın üstünden düşmekten başka hiçbir korkum yoktu yani. Üçüncü dönemeçi döndüğümde belim kırılıyordu neredeyse. Tanrılar aşkına, daha ne kadar sürecekti bu işkence?

" İşte bak sakin olunca oluyor. Bu son dönemeçin sperdi. Harikaydın. " dedim sevinçle. Son dönemeci gerçöektende çok iyiydi. Onun adına sevinmiştim. Nikki'de benden bu sözleri duyunca sevindi. Şimdi yüzünde gülücükler açıyordu. " Şimdi ne yapcağız peki? " ddiey sordu. Bende " Ormana gideceğiz. Orda bolbol zikzak çizeceksim. Ordaki yüksek aağaçlar biraz insanı yorar ama sen Ares kızısın ve mutlaka bunu yaparsın merak etme. " dedim. Biraz moral vermek hiç fena olmazdı diye düşünmüştüm. " Yormaz yormaz. Ben Ares kızıyım. Dayanıklıyımdır. Hadi gidelim. " dedi Nikki kendinden emin bir şekilde.

Hep birlikte ormana doğru uçmaya başladık. Kısa bir süre sonra ormana varmıştık. Açıklama yapmaya başlamalıydım ama nereden başlayacağımı hiç bilmiyordum. Bir yerden başlamam gerektiği için söze daldım: " Şimdi. Bir sakatlık olmadıkça, ağaçlara çarpmadıkça ormandan çıkmıyorsun ve dinlenmek için durmuyorsun. Ormanın çıkışına ulaşırsan başarılı olursun. Senin hemen arkanda olacağım. Bir aksilik çıktığuında hemen müdahale edeceğim merak etme. Hazırsan başlayalım? " Nikki ormana baktıktan sonra " Hzırım. " dedi. Önden girmesi için elimle yol gösterdim ve ormana girdik.

Harika! Şimdi işin yoksa git ormanda gezintiye çık! Buraya gelmek yerine çaylakların kafasını klozete sokmak gibi daha faydalı(!) işler yapabilirdim. Ama bir kere buraya gelmiştim ve kalmaya da hiç niyetim yoktu. O yüzden çaresiz ormana girip ilk dönemeci almaya hazırlandım.

İlk dönemeci aldığımda çok zorlanmamıştım. En azından ilk baştaki kadar zorlanmamıştım. Ağaca çarpmaktan kıl payı kutulmuştum. Umarım diğer dönemeçlerde de bu kadar şanslı olurdum.

Neyse ki diğer dönemeçlerim kötü değildi. Artık eskisi kadar endişelenmiyordum. Alıştım bile denebilirdi. Bu çok eğlenceli bir işti. Hatta camlardan atlamayı bir tür eğlence gibi gören ben için bile eğlenceliydi.

Birkaç yüz tane dönemeç aldıktan sonra "Artık bitmedi mi? Ne zaman ormandan çıkabilirm? Yoksa tüm günümü burada mı geçireceğim. Ah, Tanrım, bu korkunç!" Arkamdan Claire'ın kıkırdadığını duyabiliyordum.