Kardeşimle Çalışma

Üzerime rahat bir şeyler giydim ve sessizce kulübeden çıktım. Kardeşlerim ne gariptir ki (!) uyuyorlardı. Ben de biraz çalışmaya karar vermiştim. Sabahın erken saatleri olduğu için etrafta pek kimse yoktu. Bu saatte ayakta olmam garip olsa da, bazen biz Hypnos çocuklarının da uykusu kaçabiliyordu.
Okçuluk alanına vardığımda sadece iki melez vardı. İkisini de tanımıyordum, bu nedenle kendime bir hedef tahtası seçtim ve karşısına geçtim. Sakince "Αφύπνησης!" dedim ve kolyem gümüş ok-yay takımıma dönüştü. İstemsizce sırıttım, kolyemi seviyordum. Hem çok kullanışlıydı, hem de şıktı. Hemen atmaya başlarsam kolumun çıkma ihtimali olduğundan önce biraz ısınma hareketleri yaptım. Sabah sabah acıyla revire gitmek istemiyordum doğrusu.
Yeterince ısındığıma karar verince pozisyonumu aldım ve konsantre olup atışımı yaptım. Tam ortayı vurmuştu. Bu yakınlıktan normaldi, hedef tahtasıyla aramızda en fazla 15 metre vardı. Birkaç atış daha yaptım. Hepsi ortayı vurmuştu. İçimden 'Dersler işe yarıyor anlaşılan.' dedim.
Bu sırada birinin beni izlediği gibi bir duyguya kapılıp kafamı çevirdim. Karşılaştığım kişi somurtarak beni izleyen Ryzell idi. Ona baktığımı görünce el salladı. Gülümseyerek ona doğru ilerledim. Anlaşılan babam en büyük ve en küçük çocuğuna uyku vermiyordu.

Vuruş bir...Vuruş iki...Vuruş ü-
Ryz?
Sessizce doğruldum. Ablam bana gülümüsyerek bakıyordu. Ama emindim ki şaşırmıştı. Geceden beri uyuyamamıştım.Bu yüzden sinirim bozulmuştu.Yatağımda uzanırken kapının sesini duydum. Dışarı çıktığımda ilerleyen ablamı gördüm.Hafif bir gülümseme ile onu izledim.Onunla beraber Okçuluk Alanı'na girdim. O ilerde ısınma hareketleri yaparken yorgun bir şekilde bulduğum ilk yere yaslanıp onu izlemeye koyuldum. Gerçekten harika bir iş çıkarıyordu. Artemis avcılarını tanısaydım ne kadar iyi ok kullandığını söyleyebilirdim ama hey!Dart oyununda ortaya vurmak iyi bir şeydi. Beni gördükten sonra yanıma geldi. Sanki her şeyi anlamış gibi benim yaslandığım yere yaslanıp Uyku kaçması?, Tam üstüne bastın... birkaç dakika sessizlikten sonra doğruldum. Sen çalışmalısın. Çok iyi iş çıkarıyorsun. bana gözlerinde bir parıltı ile baktı. Elini saçlarıma koyup onları anlıma doğru indirdi.Saçlarım çok uzundu ama o bıraktıktan sonra yeniden dikeldiler. Gülümseyerek bana bakıp bir şey demek için ağzını açtı.

"Biz çalışmalıyız." dedim 'biz'i vurgulayarak. Suratının aldığı ifade kahkaha atmama neden oldu. "O kadar da kötü değil!" dedim. Tedirgince "Abla, inan bana bu çok kötü bir fikir." dedi. Onun aksine inatçı bir tavırla "Kardeşim, inan bana bu çok iyi bir fikir." dedim ve kolundan tuttuğum gibi yay-ok takımlarının bulunduğu yere götürdüm.
İçlerinden kendine uygun olabilecek birini seçti. 'Tamam.' anlamında kafamı salladım ve biraz önce çalıştığım hedef tahtasına doğru ilerledim. Oklarımı çıkardım ve Ryz'ın yanına dönüp "Daha önce ders almış ya da çalışmış mıydın?" diye sordum.

Sorusunu cevaplamaktansa "Okçuluk alanına acil nektar" diye bağırmayı yeğlerdim.Okçuluk benim için bir kabustu...Büyük bir kabus...Beni bırakın bir okla kendi kulağımı vurabiliyorsam kim bilir etrafımdakilere ne yapardım! Yukunarak Hayır diyebildim en sonunda...Ablam biraz düşündükten sonra beni yeniden çekiştirmeye başladı.
Bir yerde durduktan sonra sanırım burası olur diye mırıldandı.Kaç metre mi?...5...Ablama korku ile baktıktan sonra yukarı,bir yavru köpek gibi bakıp Beni neden uyutmadın baba...diye geçirdim...Artık ne kadar şansım varsa...Yayı gerip oku fırlattım...
Sessizlik...Sessizlik.
Cik!
Ahhhh!!!!!Dehşet içinde bir çığlık attım.Yukarıdan bir kuş düşmüştü.Tam ağlayacaktım ki kuş uçtu ve gitti.Ablam Şey...Ryz?Rahatlıkla arkamı döndüm ve utançtan kıpkırmızı kesildim.Ablam attığım,daha doğrusu atmaya çalıştığım oku elinde tutuyordu.Sen yayı bıraktıktan sonra...Omuzundan aşağı yuvarlandı dedi ve ekşi bir surat ile gülümsedi...Mermisi bitmeseydi Όνειρο'yu çıkarıp kendimi vurabilirdim...

Kardeşim bu durum karşısında kıpkırmızı olmuştu. Elimi omzuna koydum ve "Kimse senden her şeyde mükemmel olmanı beklemiyor Ryz." dedim. Sadece kendine biraz güvenmesi gerekiyordu. Okçuluğu başaramasa da kılıçta oldukça iyi olabilirdi.
Saçlarını karıştırarak "Eee Bay Kardeş? Okçu olmak ister misin, yoksa seni kılıçlarla baş başa mı bırakmalıyım?" diye sordum. Bir an arkasına bakmadan arenaya gideceğini düşündüm. Ama sonra "Denemek istiyorum. Ama yardım edeceksin!" dedi.
Sırıtarak "Aferin küçük kardeş, cesaret önemli bir özelliktir." dedim ve neyi nasıl yaparsa daha iyi olabileceğini göstermeye başladım. Aslında, berbat bir öğretmendim ve onu okçuluk sınıfına göndermem daha iyi oldu. Ama bu halde giderse eğitmenler beni parçalardı.

Dengesiz bir atmış olsa da, attığı ok en dış çembere gelmişti ve Ryz'ın kendine güveni biraz olsun sağlamlaşmıştı. Hmen eline okları verdim ve "Evet sayın çaylak yastık kafa. Bunları da atıyorsun ben görüyorum." diyerek biraz geri çekildim.
Pozisyonunu aldı ve yayı gerdi. Her ihtimale karşı tetikte bekliyordum. Biraz önce oku geri fırlatmıştı, bir kaza olursa durdurmam gerekirdi. Ryz atışını yaptı ve ok 3. çembere geldi. Sırıtarak "İşte böyle Ryz!" dedim. Elindeki okları ve yayı bırakmak için birkaç adım attığında durdurdum ve "O oklar bitecek!" dedim. Sonra dediğimin ne kadar saçma olduğunu fark edince ikimiz de kahkahalara boğulduk. Yemeğini bitirmesini söylüyor gibiydim resmen!
Elindeki üç oku da attı. İkisi en dış çembere, biriyse üçüncüye gelmişti. Gülerek "Bay çaylak yastık kafa, eğer bu konuda kendinizi geliştirmek isterseniz, en kısa sürede gerekli dersliğe gitmenizi çneririm." dedim. Gülerek "Pekala Bayan abla, önerinizi dikkate alacağım." dedi. Sonra toparlandık ve kulübemize doğru yola çıktık.

Ryz'ın ekleyeceği bir şey yoksa Rp bitmiştir!