Çiçeğime Bağlanıyorum.

Bavulumu odama yeni atmıştım. Athena Kulübesi, beni hala şaşırtıyordu. Bu kadar bilge insanlardı ama aynı zamanda çok iyilerdi ve eğlencelilerdi. Ne ilginçti ki, ben de böyleydim. Onlara baktıkça kendimi görüyordum, demek ki annemiz Athena da farklı değildi. Kalkarak bavulumu hazırlamaya başlamıştım ki odama sayamadığım kadar melez doluştu ve az önce tanıştığım Lucy, anlatmaya başladı. "Selam Nick. Bunlar da diğer on üç kardeşin. Kulübede seninle beraber artık on beş kişi olduk. İsterseniz tanışabilirsiniz." dedi diğerlerini göstererek. Kaşımı kaldırdım, kulübemiz bayağa kalabalıkmış meğersem. Biraz şaşırmıştım bu duruma, mitoloji yani tek iyi olan dersimde Athena'nın bekaret yemini ettiğini öğrenmiştim. Gerçi daha bilmediğim neler varmış, bunu da elbet bir gün öğrenirdim. Kardeşlerimle tanışmaya başladım, on dördünün de elini teker teker sıktıktan sonra Lucy elime bir harita tutuşturarak kampı gezmemi öğütledi. Daha gezilecek çok yer var diye beni hemen dışarı postaladı. Kapıyı açtım, tam saçlarımı karıştırıyordum ki, karşımda duran bir kız gördüm. Önce afalladım, sonra da kendime geldim. Kız, gerçekten hayatımda gördüğüm en güzel şeydi. Gülümsedim yavaşça, kahverengimsi sarı saçlarına bakarak. Ardından kızın konuşmasıyla kendime geldim.

Bugün güzel bir gündü. Okuldan kurtulup kampa geldiğim bütün günler iyiydi aslında. Sürekli okulu asmama babam kızmıyordu, beni zaten ne kadar süre görebiliyordu ki? Hep işleriyle ilgileniyordu. Kristen ve ben, akedemiden ceza alsak bile, bölümümüzün en başarılılarındandık. Böylece ceza olarak bir kaç resim çizmekten öte bir şey de yoktu. Bu yüzden mutlulukla kaçıp, sadık pegasusumu çağırdım ve erkenden kampa geldim. Aslında bu gün biraz moralim bozuktu, cebirden yine çakmıştım. Diğer bütün derslerde iyi olmama rağmen, şu sayılar beni iğrendiriyordu. Tabii onların da beni sevdiği pek söylenemezdi sanırsam, çünkü her sınavda öğretmenimden burşuk bir surat ve D alıyordum. Bu düşüncelerle kulübeme giderken Sat yolumu kesmişti. ''Maya! Ah, buradasın! Bu gün yenileri ziyaret etme günümüz, gelmeyeceğinden korkmuştum.'' Biraz gözlerimi kırpıştırdıktan sonra hatırladım. Sat ile yeni gelenlerin ne kadar zor adapte olduklarını -en azından çoğunun- konuşuyorduk. Ben de yenileri ziyaret etmeyi ve onlara kampı tanıtıp diğer melezleri anlatmayı önermiştim. Sat bunu çok beğenmişti ve sonunda tarih belirlemiştik. Günde üç melez ziyaret edecektik, kolay işti. Sat bana ziyaret listesini verdi ve hızla görevine koştu. Ben de listeye bakarak homurdandım. ''Ah, haydi ama! Yine mi Athena çocuğu? Athena kulübesi iyice doldu, ben de kardeş istiyorum ama.'' diye homurdanıp durdum ve Athena kulübesine doğru yöneldim. Listenin en başında değildi ama içimden ondan başlamak gelmişti. Athena kulübesini görünce her zamanki gibi nefesim kesilmişti bizim çiçekli çatımızdan bile daha çok seviyordum Athena kulübesini. Verandaya çıkmıştı ve kapıyı çalacaktım ki içeriden biri çıktı. Onu daha önce hiç görmemiştim. Çocuğun eli başının üzerinde kalmıştı. Çocuk beni görünce donakalmıştı asıl! Ben o kadar kötü görünüyor muyum diyecekken olayın farkına vardım. Çocuğun mavi gözleri beni süzdü. Kızardığımı hissedebiliyordum. Kalbim hızlı hızlı atıyor ve ikide bir gülmek istiyordum. Bu olamazdı! Bunun ne anlama geldiğini biliyordum ve buna hazır hissetmiyordum. Sonunda kendime geldim. Konuşabileceğimi hiç sanmıyordum ama sonunda sees tellerimi hissetmeye başlayınca ''Şey... Merhaba, ben melez danışmanı Maya Marie, yeni gelen melezleri kontrol ediyordum da... Y-yani, istemiyorsan gidebilirim tabii.'' diyebildim. Ne diyordum ben? Tabii burada kalıp saçmalamayı da istemiyordum ama bu kadar çabuk ondan ayrılmayı da hiç istemezdim doğrusu.

Maya. Maya Marie Collins. Açık renkli saçlarının dudaklarıyla uyumuna bakarken bir şey söylemişti ki bu beni çok üzerdi. Neler oluyordu böyle bana? Ben, daha önce hiç sevmemiştim birini. Ben, Maya. Daha ilk kez görmüştüm onu. Ama gerçekten kalbimi attırmıştı. Kıyafetine bakıyordum ki bir an sapıklık yaptığımı düşünerek kendime geldim ve konuşmaya başladım. "Yok, nereye gideceksin? Gel biraz otur kulübede." dedim sanki uzun zamandır kulübedeymiş gibi, ama adını daha yeni duyduğum bu kız, beni sanki uzun zamandır buraya aitmişim gibi hissettirmişti. Biraz mırın kırın ettikten sonra elimi uzattım. "Eğer çıkmakta zorlanıyorsan, burada bir el var." diyerek gülümsedim. Ardından o merdivenleri çıktı, ben de arkasından ilerledim ve kapıyı kapattım. Ona döndüm ve adımı söylemeyi unuttuğumu fark ettim ama o kadar heyecanlanmıştım ki onun yanında. Bu kadar güzel bir kız, benim karşıma nasıl çıkmıştı? Ses tonu bile beni etkilemeye yetiyordu. Odamdaki bir koltuğa oturdum, ona da karşısındaki koltuğu işaret ettim. "Ben de Nicholas Monmouth. Nick yeterli." dedim. Gerçi ne dediğimin de farkında değildim. Beni hayatım boyunca ilk kez etkileyebilen bir kızla aynı ortamda bulunuyordum ve heyecanlanmamak elde değildi. Onun gözlerinin içine dalıp gitmiştim.

Çocuk konuşurken hızla gözlerimle etrafı taradım. Diğer Athena çocukları başka işlerle uğraşıyor gibiydi. Hiçbirinin bize bakmaması beni rahatlatmıştı. O sırada Nick nereye baktığımı anladı ve yanıma oturdu. Evet, onun adı Nick'ti. Ona bakarken zar zor yutkundum ve kızarmamaya çalıştım. İşime odaklanmak o kadar kolay değildi, o tatlı mavi gözlerini her gördüğümde aklımdaki şeyler uçup gidiyordu. Sonunda gözümü koltuğun kenarına diktim ve konuşmaya başladım. ''Şeyy... Kardeşlerin sana kampı tanıtmaya zaman bulmuşsa buraları çoktan biliyorsundur bile ama...'' Sonunda birisiyle konuşurken ona bakmamanın kabalık olduğunu düşünerek bakışlarımı ona çevirdim. ''Ama eğer bilmiyorsan, diğer danışman Satellite ile birlikte kampta sana bir tur attırmayı planlayabiliriz. Şimdi resmi halimden çıkıp sana birkaç öneride bulunayım.'' İster istemez dudaklarımın kenarında bir gülümseme oluştu. ''Ares çocuklarına dikkat et, kafanı her an tuvalete sokmak için hazırlardır. Özellikle Athena çocuklarını sevmezler zaten. Long Island kıyısına ara sıra Hermes uğrar, unutma. Ayrıca kampa abur cubur getirmek de pek sağlıklı bir iş olmaz senin için. Seni Kherion'un yakalamasına izin vermemelisin. Tırmanma duvarındaki lavlara, Thalia'nın ağacının sınırlarının dışına çıkmamaya dikkat et. Ayrıca cep telefonunu asla açık bırakma.'' Derin bir nefes aldım ve atladığım bir şey var mı diye düşündüm. Ama zaten Nick hepsini aklında tutmayı nasıl başaracağını düşünüyor gibiydi, o yüzden bu günlük bu kadar kamp hakkında bilgi yeter diye düşündüm. ''Eh, kampa ne zaman geldin? Yakın bir tarih biliyorum ama... Kampa alışabildin mi? Hiç dostun oldu mu?'' Onu soru yağmuruna tutmuştum. Bu huyumu hiç sevmiyordum ama yine anaçlığım tutmuştu.

O konuşurken o kadar çok şey saymıştı ki, ama ne saydığını gerçekten bilmiyordum. Tek bildiğim yüzü çok güzeldi, gülümsemesine hayran kalmıştım. Bir süre onu izledikten sonra nefes aldığını gördüm ve biraz düşündüğünü fark ettim. Bana ne diyeceğini gerçekten çok merak ediyordum. Gerçi yine dinleyemeyecektim, onun en az Afrodit'inkiler kadar güzel olduğuna inandığım gözlerine dalıp gidecektim. Ama nasıl olduysa ne dediğini duymuştum. Dost? Hiç dostum olmamıştı doğrusu ama ezik görünürüm diye de korkuyordum. Bir tek Lucy vardı, gayet iyi anlaşmıştık onunla da. Maya'ya baktım. Biraz toparlandım ve anlatmaya başladım. "Kampa bugün geldim. Sonra da direk sen geldin işte. İyi ki gelmişsin." dedim, bir süre nasıl bunu böyle açık açık söylediğimi düşündüm, şaşırdım ve daha fazla batmamak için ya da bekliyor gibi görünmemek için devam ettim. "Lucy var." dıraksadım. Maya'nın dostum olmasını istemiyordum, o benim için dosttan çok daha kıymetli olmasını istediğim biriydi. "Sen de varsın ama farklı." dedim ve ardından ağzımı kapadım. Hiç bu kadar çabuk açılmamıştım hiçbir kıza, zaten daha önce hiç böyle bir şey yaşamamıştım. Ama o an yerin dibine girmiştim, kesin Maya benim hakkımda kötü şeyler düşünüyordur şimdi, daha yeni tanıştığı kızla çıkıyor falan. Ama daha fazla göçmemek için hiçbir şey demedim, sadece kızarık kulaklarımla oturmaya devam ettim.

Nick'in sıkıntılı halini görebiliyordum. Biraz utanmış gibiydi. Lafların ağzından pat gibi çıkmasının nasıl utandırdığını bilirdim. ''Eh, Lucy iyidir.'' diyebildim. Onun sözleri beni de utandırmıştı. Ne zamandır bir erkek tarafından sevildiğimi hissetmemiştim. Babam dahil. Şimdi benden bahsederken böyle utanan birini görünce duygulanmıştım aslında. ''Diğer melezler de iyidir, çok sıcakkanlı bir kampız. Böyle kardeşlere sahip olduğun için çok şanslısın, onlarla her şeyi paylaşabilirsin, Athena çocukları çok iyidir.'' dedim konuyu biraz değiştirerek. O da başını salladı. Her sıkıldığım zaman yaptığım gibi elimi cebime atıp papatyamı çıkardım. Dalgın dalgın papatyayla oynarken Nick meraklı bir şekilde papatyaya baktı. ''O da ne?'' Birden papatya pembeye döndü. Ah, şu anda bu papatyayı çıkarmamam gerektiğini biliyordum. ''Ihh, bir papatya, büyülüdür biraz. Bana... bir zamanlar biri vermişti. Duygulara göre renk değiştiriyor.'' Papatyayı eline verdim. ''Bakabilirsin istersen.'' Nick papatyayı merakla incelerken papatya rengini korudu. Ah, bu pembe aşk ve utanma rengiydi. O da şu anda böyle hissediyor olmalıydı. O anda kafama yeni başlangıçlar yapabileceğim dank etti. Ed umrumda değildi artık, o benden ayrıldıktan sonra anında sevgili bulmuştu, artık ben de bu papatya da anılarımız da değersizdi onun için. Ben de bu papatyayla yeni bir başlangıç yapabilirdim. Beni gerçekten seven biriyle... Başımı kaldırıp Nick'in gözlerine baktım. Gerçekten de öyleydi. Bana değer veriyordu. Mavi gözlerinin parıltısından anlaşılıyordu bu. Belki de bana çıkma teklif ederdi? Ama şu anda değil. Yani o bu kadar utanmışken ve daha yeni tanışmışken, hem de kardeşlerinin gözleri önünde? Biraz zor gibiydi. Keşke verandada otursaydık. Ah, bu gün üzülemiyordum bile. Nick'e baktıkça istemsiz olarak gülümsüyordum. Gözlerimi papatyaya diktim. ''Al senin olsun.'' Nick şaşırmış bir şekilde bana bakmıştı. ''Doğru duydun, bu senin bir melezden aldığın ilk hediyen olur. Sevdiklerime hediye vermeyi severim, hem bu çok işlevli bir papatya.'' Ardından herkesin çok şeker bulduğu gülümsemelerimden birini yaptım. Ben de ağzımdan kaçırmıştım işte, ama doğruydu. Onu şimdiden seviyordum ve benim için değerli olan bir şeyi ona vermek istemiştim. Papatyadaki anılar önemli değildi, biz bu papatyaya yeni anılar yükleyebilirdik. Nick'le beraber.

Papatya. Mana bana bir papatya vermişti. Sanırsam bunu uzun zaman saklayacaktım, yani bir canavar tarafından öldürülene kadar. İlk defa gördüğüm bir kız beni bu kadar etkiliyordu. Daha yeniydim belki, çaylaktım. O ise kampın en popülerlerindendi, daha gelir gelmez Sat'in ve onun adını duymuştum bile. Melez danışmanlarıydı onlar, beni ziyaret etmelerini dört gözle bekliyordum ki Mana gelmişti. Bir süre Mana'mın verdiği papatyaya baktım, sonra gülümseyerek ona döndüm. Duygulara göre renk de değiştiriyordu ki, eğer pembe sevmemek demek değilse Mana da benden biraz olsun hoşlanmış demekti bu. Mana'ya döndüm. Cümleleri kafam toparlayamıyordum, ağzımdan ilk çıkanı söyledim. "Ben senden çok hoşlandım." Ardından arkamı döndüm, kız beni hızlı ve çapkın biri sanacaktı. İlk görüşte aşka inanır mıydı ki? Ben inanmıyordum bundan önce, ama artık bütün kalbimle. Ve ilk kez bir kıza karşı böyle duygular besliyordum. Kamptaki ilk günümdü. Bugün ilklerin günüydü yani. Ve umuyordum ki, o kız da duygularıma karşılık verecekti. O kadar güzel, sıcakkanlı birini daha görmemiştim ve emindim ki o ilkti. Arkamı dönmüştüm, kalbim küt küt atıyordu ve elimdeki papatya pembeye dönmüştü. Gülümsedim, artık pembenin anlamını biliyordum. Arkamı dönerek Mana'ya baktım, sanırım artık kendime daha çok güvenebilirdim.

Nick'in böyle bir şey söylemesine ilk önce çok şaşırmıştım. Ama sonra anlayışla gülümsedim. Onu hem rahatlatmak, hem de kendi duygularımı ona anlatmak istiyordum. Ama böyle şeyleri de hiç yapamazdım. Yani onun gibi pat diye söyleyecek cesaretim yoktu. Böyle durumlarda karşımdakine 'Sen anladın işte' deyip geçerdim. Ama Nick'le daha yeni tanışmıştım. O beni öyle kolay anlayamazdı ki. Daha onu hiç tanıyamadım bile, diye düşündüm. Hobilerini, huylarını bilmiyorum. Böyle durumlara ne denirdi? İlk görüşte aşk? Aşk konusunda insanların birbirini iyice tanıyıp öyle karar vermesinden yanaydım ama Nick'e baktığımda mantığımı hiç kullanamıyordum. Öylece kalıveriyordum. İşte bu yüzden aşık olduğumdan emindim ya. ''Buna inanamıyorum ama ben de.'' dedim. Bir anda aklıma geldi. Acaba yanlış anlamış olabilir miydi? ''Yani, sakın zorla hoşlandığımı falan düşünme. Senden gerçekten hoşlandım! Bunu kabul etmek benim için de zor çünkü ilk görüşte aşkta bir sürü sorun çıkabileceğini farkettim. İnsanlar birbirini tam tanıyamayınca işler zorlaşıyor. Önceki-'' O sırada heyecandan sesimi yükselttiğimi ve birkaç Athena çocuğunun bana baktığını gördüm. Yüzümü buruşturup Nick'e döndüm. ''Verandaya çıksak?'' dedim sessizce. En azından orada yanlız olabilirdik.