Puanlama

Kampın çeşitli yerlerine asılan ayın puanlaması listelerinden en yakını Kano gölünün yanındaydı. Heyecanla koşarak göl kenarına gittiğimde listenin asılı olduğu ağacın kenarı melez kaynıyordu. Athena kulübesinin birinci olduğundan emindim. Birkaç saniye bakındıktan sonra Summ'un orada olduğunu gördüm. Ama hiç de mutlu değildi. Aksine sinirli ve üzgündü. Melez kalabalığının arasına birkaç kişiyi dirsekleyerek öne geçtiim ve listeye baktım. Gördüğüm şey karşısında dehşete düşmüştüm. Parlak çocuklar bizi 13 puanla geçmişti. Lanet olsun. O kadar çalışıp çabalamıştık. Sinirle melez kalabalığının arasından geçip yüzü kıpkırmızı olmuş Summ'un yanına gittim. İçimde bir öfke kabarmıştı. Athena çocukları olarak birinci olmamız gerekirdi. Şapşal Apollon çocukları bizi nasıl geçebilmişti. Bağırarak konuştum. "Bu puanlamayı kaybettiğimize inanamıyorum. İkinci olmak sonuncu olmaktan bile daha kötüdür. Benim dışımda kimse bu kulübe için emek harcıyor mu diye merak ediyorum bazen." Bu söylediğim pek doğru değildi. Kulübemiz için kendini paralayan kardeşlerimin emeğine haksızlık ediyordum ama sinirden gözüm dönmüştü işte öfkemi bir yere vurmalıydım. Hiçbir zaman kaybetmeyi hazmedememiştim. Hele ki bir avuç ahmağa karşı asla. Başka bir yenilgiye daha katlanamazdım.

Will'in bu ani çıkışının pek de hoşuma gittiğini söyleyemezdim. Sanki kulübe için yalnızca o çalışıyormuş gibi konuşmuştu. Biz de burada armut toplamıyorduk herhalde. O an çok sinirli ve üzgün olduğum için alttan almak yerine Will'e karşılık verdim. "Yaa, öyle mi William ? Biz kulübe için hiçbir şey yapmıyoruz, değil mi ? Bayrak Kapmaca'da, Araba Yarışları'nda deli gibi kazanmaya çabalayanlar bizler değildik yani. Çok haklısın, gidip kendimizi canavarlara yem etmeliyiz. Böylece sen de bizden kurtulmuş olursun !" diye bağırdım ve melezlerin meraklı bakışları arasında öfkeyle yürümeye başladım. Dokunsan ağlayacak gibiydim. Kano Gölü'nün önündeki bir ağacın önüne oturdum ve burnumu çekerek gözlerimde biriken yaşları geri itmeye çalıştım. Gerçekten berbat hissediyordum. Puanlamada birinciliği Apollon çocuklarına kaptırmış, üstüne üstlük bir de hiç gereği yokken kardeşim William ile kavga etmiştim. Ne harika(!) bir gündü bu böyle ! Bu kavgayı düşününce birden bir suçluluk hissettim. Ona bu kadar sert çıkmamalıydım aslında. Her ne kadar o da bana sert sözler söylemiş olsa da bunu hoş görmem gerekirdi. Onun da morali fazlasıyla bozuktu ne de olsa. Ben içimde kopan bu fırtınalarla boğuşurken birden arkamda bir ses duydum. "Summer, oturabilir miyim ?" Bu William'dı. Yanımı işaret ediyordu. Yüzünde hafif mahcup bir ifade vardı. Konuşamayacak halde olduğum için sadece kafamı sallamakla yetindim. Bir süre konuşmadan durduktan sonra kendimi biraz toparlamıştım. "William ?" dedim aynı anda Will de bana "Summer ?" derken. Bu küçük olay birbirimizi az da olsa güldürmüştü. O sırada Will'e döndüm ve "Kusura bakma Will, biraz fazla tepki verdim sanırım." dedim yüzümü yere eğerek. "Sonuçta senin sinirlerin de alt üst olmuş olmalı."

Kardeşime haksız yere bağırmam nedeniyle hissettiğim suöluluk duygusu yüzünden kendime iyice öfkelenmiştim. "Aptalsın sen Will kesinlikle aptalsın." diye geçirdim içimden sonra konuşmaya başladım. "Asıl sen kusura bakma. bu kulübe için benden daha fazla emek verdiğini biliyorum öyle demek istememiştim. Sadece... Bilirsin işte uğraşmana ramen bazen herşey yolunda gitmez. Ben de gereksiz yere sinirlendim." Summ'la ara sıra kavga ederdik ama onu hiç böyle gereksiz yere suçlayıp, kırmamıştım. Kendimi iyice kötü hissettim. Konuşan Summ oldu. "Bir daha ki denetlemede çok daha iyisini yaparız." Onaylar bir şekilde kafamı salladım. Bize bakan diğer melezlere aldırmadan konuşmaya devam ettim. "Evet yaparız. Apollon budalalarına gününü gösteririz." Biraz durakladıktan sonra ayağa kalktım. Kardeşime merak ile bakarak tekrar konuştum "Lucy görmüş müdür acaba listeyi? Gördüyse biryerlerde kafayı yemiştir, ne bulduysa fırlatıp parçalıyordur şimdi fazla yaklaşmamak gerek bu sıralar." Kardeşimin yüzüne bakıyordum. Biranda Lucy'nin çıldırmış hai gözümün önüne geldi. Ve kahkaha atmaktan alıkoyamadım kendimi aynısını Summ'da görmüş olmalıydı ki o da benimle birlikte kahkaha atıyordu.

Lucy'nin o hali aklıma geldikçe daha da gülüyordum. Gerçekten, kim bilir ne kadar sinirlenmişti ? Aslında biz delirmiş olmalıydık. Ağlanacak halimize kahkahalarla katıla katıla gülüyorduk. Bizi gören melezler şu an büyük ihtimalle bizim fazlaca dengesiz olduğumuzu düşünüyorlardı. Kimin umrundaydı ki ? Anı yaşamak her şeye rağmen keyif vericiydi. Kahkahalarımız kesilince Will'e gölü işaret ederek bir teklifte bulundum. "Kanolara binmeye ne dersin Will ?" Will de sanki böyle bir teklif bekliyormuşçasına hemen kabul etti. Böylece ayağa kalktık ve melez kalabalığının yanından geçerek Kano Gölü'ne doğru yürümeye başladık. Kanoların yanına gelince Will tek kaşını kaldırarak "Yarış mı yapıyoruz yoksa sadece eğlence amaçlı mı ?" diye sordu. Aslında normal bir zaman olsaydı kesinlikle yarış derdim ama şimdi durum farklıydı. "Bu seferlik yalnızca eğlence için olsun. Eğer şimdi yarış yaparsak ve ben yenilirsem gerçekten çok moralim bozulur. Bu da şu an ihtiyacım olan en son şey." dedim. Will gülmeye başlayınca "Ama bu senden korktuğum anlamına gelmez. Kozlarımızı başka bir gün paylaşırız." dedim. Will alayla "Ya, tabii." dedi ve bir kanoya bindi. Ben de kanoya binince elimize kürekleri aldık ve var gücümüzle çekmeye başladık. Burada biraz stres atabilirdik.

Kanolarda bir süre gezinmek ikimizede iyi gelmişti. Gergin olan sinirimiz biraz olsun yatışmış ve üzüntümüzü unutmuştuk. Kanolarla gölün ortasına gelmişken küreğimle Summ"un kanosuna su fırlattım. Yüzüne sırıl sıklam olan Summ hemen karşılık verdi. Ve garip bir su savaşını başlatmıştık. Kollarını uzatıp kanomu tüm gücüyle ters çevirip suya düşmeme neden olduktan sonra kahkahalar atan Summ"u aynı şekilde telekinezi gücümle suya düşürdüm. Şimdi gülme sırası bendeydi. İkimizde kanolarımıza bindikten sonra. "Haksızlık büyü kullanmak yasak!" diye kikirdeki Summ. Bende "Ne büyüsü?" diye bilmezden gelince ufak bir tatlı bir tartışma daha başlamıştı.

Kanolardan indiğimizde ikimizde gülümsüyorduk. Ama ikimizde içten içe biliyorduk ki kaybetmeyi sindirmek o kadar kolay değildi. Bir de Lucy faktörü vardı tabi. Er ya da geç onunla karşılaşak ve öfkeyle köpürmüş gazabına maruz kalacaktık. İşin komik kısmı o da bizim elimizden geleni yaptığımızı biliyordu. Ama bir Athena çocuğu iseniz elinizden geleni yapmak yetmezdi. Her zaman fazlasını yapmak zorundaydınız. Ayrıca kamp içinde annemle karşılaşınca yüzüne nasıl bakacağımızı da bilmiyorduk. Bir süre sessizce yürüdükten sonra konuşup sessizliği bozan Summ oldu. "Kulübeye dönsek iyi olur. Lucy ile konuşmak lazım." Kafamı sallayarak onayladım. "Evet eminim en kısa zamanda bir kardeş toplantısı yapacaktır zaten." İkimizde sırılsıklamdık. Kolumu omzuna attım. Kulübeye doğru yürüdük. Kardeşimle aramızın düzelmesine çok mutluydum.


Sum'un yazacağı yoksa rp bitmiştir.