Hergün olduğu gibi, okuldan eve dönüyordum ama bu gün farklı olarak çok yorgundum o yüzden o tuhaf ormanın içinden geçmeye kararlıydım.Yavaş yavaş ormanın içine doğru yürüdüm,ormandaki ağaçlardan dolayı orman, çok karanlıktı. Orman, gözüme adeta bir zindan gibi görünmeye başlamıştı.Karanlık ,soğuk ve korkunç.Yürümeye devam ettim ama bu ormana sadece bi kere gelmiştim o yüzden yolları tam hatırlayamıyordum .Sakin olmaya çalışıyordum ama gece vakti bi ormanda sakin olmak neredeyse benim yaşadığım o duygularla imkansızdı . O an bildiğim tek gerçek şey, ormanda kaybolduğumdu .Artık hava tamamile kararmıştı ormanda, yalnız olmadığımı anlayabiliyordum ,aslında bi ara biryere oturup sabahı beklemeyi düşündüm ama evin yolunu bi an önce bulmak için devam ettim.Artık resmen hani çok küçük çocukları annelerinden , babalarından ayırırsınız ağlamaya başlarlar ya aynen öyle hissetmeye başladım taki o ses,o korkunç ses adeta bir ölüm çılığı, okadar kortum ki kalbim adeta bir şimşek gibi hızlı atıyordu ,ellerim titriyor,başım dönüyordu .Çığlıktan sonra ürkülüp hızlıca koşmaya başladım,koşuyordum ama sanki ilerleyemiyordum bişey beni tutuyor,gitmeme izin vermiyordu.O şokun etkisiyle gerisini hatırlıyamıyorum.Ormanda ,tekrar uyandığımda karşımda gördüğüm tabela beni çok şaşırttı,yıllarca arayıp bulamadığım o Melez Kampını bulmuştum ...