Unutmanın sonucu

Bugün kampta oturmak yerine dışarı da gezmek istiyordum. Aslında uzun zamandır yalnız başıma pegasusumla gezmeye çıkmamıştım. Bu düşüncelerimle beraber gülümsedim. Kardeşlerim bugün kampta yoktular, olanlar varsa da benim haberim yoktu. Bu aralar birbirimizden az haber alıyorduk. Bu düşünceleri kafamdan atarak dolabıma doğru ilerledim. Üzerime siyah kot pantolonum ve en sevdiğim mavi bluz’u giyerek saçlarımı taradım. Afrodit kızları gibi olmasam bile bende ayna karşısında vakit geçiriyordum. Sonunda hazır olduğuma karar verince kulübemden çıkarak ahırlara doğru ilerlemeye başladım. Ahırlara geldiğimde hızla Alexis’in yanına giderek bir küp şeker verdim ve onu sevmeye başladım. Uzun zamandır onu eskisi kadar ziyarete gelmiyordum ve şimdi de o bana naz yapıyordu. Eh pegasuslarla konuşmak iyi mi, yoksa kötü mü hala karar verememiştim. Sonunda pegasusumu beraber gezmeye ikna ettim ve üzerine binerek beni New York’a götürmesini söyledim. Uzun zamandır orayı görmüyordum ve özlemiştim. Pegasusum havalanınca bana bildiği bütün numaraları yaptı ve beni çok hızlı bir şekilde New York’a götürdü. Bir an kendimi derslikte sansam da bu durumda ders veren değil, dersi alan melez konumundaydım. Aslında bu hiç rahatsız etmiyordu beni çünkü sadece kendimi geliştirmeme yarıyordu.

Sonunda New York’a vardığımda merkezdeki mağazaları gezmeye başladım. Pegasusum beni ıssız bir sokakta beklerken ben ise kendimi mağazalara atmıştım. Eh, uzun zamandır alışveriş yapmıyordum ve yeni kıyafetlerin bana çok iyi geleceğine emindim. Tam üzerime denemek için aldığım elbiseyi asarken cebimde bir ağırlık fark ederek elimi cebime attım. Cep telefonumu yanımda getirdiğimden haberim yoktu, onu çoktan unutmuştum bile ama bu durumda kötü olan bir şey vardı, cep telefonum açıktı! Ben bunu kendi kendime nasıl unuttum diye söylenirken bir yandan da hızlıca elbiseyi aldım ve mağazadan kendimi dışarı çıktım. İçimden bildiğim bütün tanrılara bunu canavarların fark etmemiş olmaları için dua ediyor, bir yandan da hızla pegasusuma doğru ilerliyordum. Tam pegasusuma az kaldı derken arkamdan gelen ses ile irkildim ve arkama baktığım da beni ilk kovalayan canavar, yani aynı minator olduğunu fark ederek gözlerime inanamadım. Tabi her zamanki gibi bu benim donmama sebep olmak yerine hızla kılıcımı çekmeme ve savunmaya geçmeme sebep oldu. Bu benim için iyi bir şeydi. Ne de olsa uzun zamandır kamptaydım ve eğitim alıyordum. Sonunda tek başıma canavarla karşılaştım. Tabi bu iyi bir şey olmadığı kesindi. Telefonumu açık unutmanın cezalarından birini çekiyordum işte. Minatorla kısa bir savaş sonrasında boynuzuna asılıp koparak minatoru öldürdüm. Bu dediğim gibi kolay olmamıştı tabi ki. Minator beni yeterince zorlasa da ben onun için fazla iyiydim ve bu bana pek de zor gelmemişti açıkçası. Yok olduğunda bir daha uzun bir süre buraya dönmemesini umarak kampa geri dönmeye ve yerimi daha fazla belli etmemeye karar vererek pegasusumu çağırdım ve hızla kampa doğru yol aldım.