Görev-72

Her zamanki gibi kulübede uyukluyordum. Bu sırada kapıya vurulmaya başladı. Kim olduğunu tahmin edebiliyordum. "Alexi, avlanmaya gidiyoruz! Kalk!" diye bağırdı Pers. Sinirle olduğum yerde doğruldum ve "Aradığınız Alexi'ye şu anda ulaşılamıyor, lütfen onu rahat bırakınız. Ulaşılmak isteseydi ulaşılırdı!" diye bağırdım.
"Hadi ama! Bak ormana gidiyoruz, ayrıca gelmezsen geçen seferki gibi gelir zorla çıkarırım!" dedi. Hızla ayağa kalktım ve pufun üzerinde duran hançerimi alıp kapıya koştum. Kapıyı açınca Pers'ün sırıtan, Lena'nın şaşırmış suratlarıyla karşılaştım. Ciddi olmaya çalışarak "Bana bak, artık kulübede tek değilim, ona göre davran!" dedim. Pers sırıtarak "Tamam, onları da uyarırız." dedi. Lena'yla güldük ve "Evet, kardeşlerim, Perseus adında deli bir Hephaistos çocuğu her gelip beni ava götürebilir, alışın. Diyelim, değil mi?" dedim.
"Evet, hadi gidelim." dedi Pers ve ikimizi de tuttuğu gibi ormana sürüklemeye başladı.

Artık Alexi kulübesinde tek kişi değildi. Bir sürü kardeşi vardı. Artık yalnız uyumak zorunda değildi. Gerçi sürekli uyuduğu için yalnız olduğunu fark etmiyor olmalıydı. Neyse artık o günler geçmişti. Alexi'yi kulübesinden aldığım gibi Lena ile birlikte Ormana doğru ilerledik. Birçok canavar ile dövüşesim vardı. Onları toza çevirmek istiyordum. Zaten bu aralar yeni bir takıntım başlamıştı. Öldürdüğüm canavarların tozlarını bir kavanoza dolduruyordum. Bu işlem için her zaman yanımda küçük bir süpürgemsi alet taşıyordum. Bu toz koleksiyonum için yeni canavarlar avlamak istiyordum. Eh takım olarakta hazır olduğumuza göre Ormana girmemizi engeleyecek birşey yoktu. Artık ormana gidip birkaç canavar avlayabilirdik.

Pers, ben ve Lena ormana daldık. Etraftan çeşitli sesler geliyordu, biz de en canavarımsı sese doğru gidiyorduk. Sesin sahibi iki drakondu. Pers hiçbirimize fırsat vermeden birinin üstüne atladı. Lena da diğerine saldırdı. Ben onları kenardan izliyordum, çünkü hâla tam olarak uyanamamıştım.
Pers drakonu toza çevirince elindeki aletle tozları çekti. Lena da diğerini haklamış, Pers'ü izliyordu. şaşkınlıkla "Neden tozu topluyorsun?" dedi. Ben de Pers'e dönerek "Çok titizdir, yakında ormana dantel de asacak zaten." dedim.

"Evet çevreyi çok kirletiyoruz, içime hiç sinmiyor. Siz bu tozların doğada kaç yılda çözündüğünü biliyormusunuz ?" diye sordum alaycı bir tavırla. Ardından üçümüz de güldük. Kısa süren bir sessizliğin ardından Lena sorusunu yineledi "Cidden o tozları neden topluyorsun?" Tozları toplama nedenimi söylemek istemiyordum bu olay kesinlikle onlara garip gelecekti. Lena'nın sorusunu duymazlıktan gelmiştim fakar Lena sorusunu yineledi. Bu sefer de duymazlıktan gelemezdim "Yeni bir takıtım başladı, canavar tozlarını koleksiyon niyetine bir kavanozda biriktiriyorum" Gerçeği söylemem üzerin Lena da Alexi de gülmeye başladı. Böyle yapacaklarını biliyordum.

Kahkahalarımın arasında "Bi-biriktiriyor musun!" dedim. Canavarlardan kalan çeşitli şeyleri biriktiren duymuştum da, tozlarını biriktireni ilk defa görüyordum. "Gülmeyin!" dedi Pers küskün bir sesle. Zar zor gülmemi durdurdum, ama Lena hâla kıkırdıyordu. "Tamam, gülmüyoruz. Ama neden böyle garip bir koleksiyon çeşidi seçtin?" diye sordum. Lena da "Evet, bu biraz... Garip." dedi.
Pers "Herkesin yaptığını yapmamak için. Bir farkımız olsun değil mi?" dedi sırıtarak. Bu sefer üçümüz de kahkaha atıyorduk.

Perseus'un takıntısı beni çok güldürmüştü.Düşündümde biz avcılarda her avladığımızın tozunu alsak,kulübe toz yığını haline gelirdi!!!
Biz gülerken birden havada İris'in mesajlarından biri oluştu.Karşımızda Hektor duruyordu.Çok endişeliydi.''Çocuklar,kötü şeyler oluyor!''
Hepimizin yüzü sarardı.Bayılacak gibiydik.Neler olmuştu?!
Hektor konuşmaya devam etti.''Ailelerinizin başı dertte'' dedi.
Sanırım bayılıyordum....

Arkadaşlarım olan Pers,Alexi ve Lena'nın ailelerinin baı dertteydi. Bu olayları onlara İris Mesajı ile açıklayacaktım. Evimin içindeki şelalemsi süsün yanına gittim ve parayı onun içine attım. Ardından çocuklar gözümün önüne geldiler. Onları bu kötü haberi verince yıkılmışlardı. İlk olarak şok atlatan Pers oldu. "Ne nasıl yani? Ailelerimizn başı mı dertte?" Üzüntülü bir şekilde başımı evet anlamında salladım. Bu sırada Lena konuşmaya başladı "Nasıl yani ? Neredeler? "
"Ah keşke bilsem nerede olduklarını. Haftalık olarak gözetlediğim gibi ailelerinizi gözetleyecektim iyiler mi diye fakat onları bulamadım. Sizinle New Yorkta Empire State'in önünde buluşalım" Sözlerimi bitirdiğim anda iris mesajı kayboldu. Çocuklar yıkılmış gibi görünüyorlardı.

Elimdeki toz dolu alet yere düşüp kırılmıştı. Bu benim için çok büyük bir şoktu. Hektor bir küçük tanrı olmasına rağmen ailelerimizi bulamamıştı. Acaba neredelerdi? Ne olmuştu acaba? İris mesajı da en kötü yerde bitmişti. "O-o- olamaz" dedi Lena. Alexi de yıkılmış gibiydi. Boş gözler ile yere bakıyordu. Ardından konuşmaya başladı "Şimdi ne yapıyoruz?" Herkesin neşesi kaçmıştı. Halbuki daha 2 dakika öncesine kadar gülüp eğleniyorduk. Uzun bir süre kimse konuşmadı. Herkes şok içindeydi, buna ben de dahildim...

İnanamıyordum. Bu nasıl olabilirdi ki? Onlardan ne istiyorlardı? "New York'a gidiyoruz." dedi Pers. "Hector'un dediği gibi..." dedi Lena.
Ormanın çıkışına doğru yürümeye başladık. Hâla olayın şokundaydık. Bizi gören 5 dakika önce kahkahalarla gülenlerin biz olmadığımıza Styks üzerine yemin edebilirdi.
Bizimkilere dönüp "Ahırlarda buluşuruz." dedim ve kulübeme gittim. Almam gereken şeyler vardı.

Kulübeme gittim ve çantamı hazırlamaya başladım. Yanıma biraz yiyecek ile içecek aldım. Savaş aletlerimi ve özel eşyalarımı aldım. Yanıma zırh almamıştım çünkü zaten zırha dönüşebilen kolyem yanımda idi. Her şeyim hazırdı, kulübeme son kez baktım. Uzun bir süre kulübemi göremeyecektim. Çantamı sırtıma taktıktan sonra kapıdan çıktım ve ahırlara doğru ilerlemeye başladım.

Oraya vardığımda kimse orada değildi sabırla onları beklemeye başladım. İlk önce Lena geldi, ardından Alexi. "Ee gidicekmiyiz?" diye sordum, acele etmelerini ima ederek.

"Evet." dedim ve Rüya'yı almaya gittim. Sanki olanları biliyormuş gibi üzgün duruyordu. Ona biraz küp şeker verdim ve "Hadi kızım. Gidip bizimkileri bulalım." dedim.
Ahırın kapısında tekrar buluştuk. Herkes pegasuslarına bindi ve New York'a doğru yola çıktık. Endişe, merak ve korkuyu da yanımızda götürüyorduk...

Devamı New York'ta!