Alexis Lavinia Montgomery

Kulübede yatağıma uzanmış, koyun sayıyordum. Normalde uyuyor olurdum, ama şu anda birazcık bile uykum yoktu. Sinir olmaya başlamıştım. Ben, Uyku Tanrısı Hypnos'un kızı uyuyamıyordum!
Sinirimi boynumdaki kolyeden çıkarmaya başladım. Çekiştirip duruyordum ve boynum acımaya başlamıştı. Bu sırada kendime lanet okuyarak yataktan fırladım. Burada boş boş oturacağıma, gidip kendimi geliştirmeliydim! Sonuçta beni canavarlardan uyku değil, savaşmak kurtaracaktı.
Hızla kulübeden çıktım ve koştura koştura dersliklere gittim. Ok Atma Teknikleri Sınıfı yazan tabelayı görünce durdum ve aralık kapıdan içeri girdim.

Bu sabahta yine dersliğimdeydim. İşlerim yoğunlaşıyor ve öğrencilerim azalmıyordu. Babam ise hiç yadımcı olmuyordu. Ama bundan memnundum bir şeyler öğretmek her zaman hoşuma gitmişti.

Bu gün okçuluk sınıfında hiç görmediği birini gördüm. Sağa sola bakıyor ve esniyordu. Anlaşılan eğitmenini arıyor ve ne yapacağını kestiremiyordu. 1-2 kez karşılaşmıştık ama onun dışında tanımıyordum. Hala etrafına bakıyordu ve ne yapacağını kestiremiyordu. Ve uyku sersemi gibiydi. Islık çalıp ona el salladım. Yanıma geldi.

"Eğitmen mi arıyorsun" dedim. Yanıma gelmişti cevabını bile beklemeden eline ona uygun yaylardan birini verdim ve 25 adım hedeflerine götürdüm. Götürdükten sonra bana bakıyordu bende bir şey unuttuğumu hissetmiştim. Açıklama yapmamıştım. " Öncelikle basitinden başlayacağız. Yayı eline al ve yavaş yavaş sürekli ger. Kasların alışsın. Yayı kolunu doksan derece kaldırarak tut. Yere ayağın bir adım önde sağlam bas. Bunları dikkate almazsan seni kulübene kolun çıkmış bir şekilde gönderirim" dedim. Ve dediklerimi uygulamasını bekledim.

Dediklerini uygulamaya başladım. Başta yayı germek biraz zor olsa da yavaş yavaş alıştım. Hatta kolay bile gelmeye başlamıştı. Alıştıktan sonra söylediği şekilde, yani bir ayağım önde, yere sağlam basarak ve yayı doksan derecede kaldırarak tuttum ve "Oldu mu?" diye sordum.
Kolumu biraz yukarı kaldırdı, anlaşılan tam doksan derecede tutamamıştım.
Sonra da "Olacak, ama dik durmalısın." dedi. Olabildiğince dik durmaya çalıştım. "Şimdi?" diye sordum. "Daha iyi." dedi. Eh, bu da bir gelişmedir, dedim içimden.

Hypnos kızı olarak uykudan uyanıpta buraya gelmesi ilginç gelmişti. Gerçi bir Hypnos kızı da canavarlarla savaşabilmeliydi ve onlara karşı kazanmasını bilmeliydi. Kasları sıkı çalışmaya alışık olmadığından onu en iyi şekilde çalıştırmalıydım ki kulübesine sağlam dönebilsin. "Öncelikle dik durmak çok önemli ve tabi yayı gererken kolunu fazla zorlamamanda. Ayrıca yere sağlam basmazsan bir bakmışsın yay ile beraber sende gidiyorsun. Şimdi dediğimi iyi dinle. Eğer dik durmazsan omurgan normalden daha kıvrımlı olacağı için baskıyı kaldırmaz ve zarar görür. İnan bana bazı şeyleri Ambrosia ile nektar bile iyileştiremez. Sakin ol ve heyecana kapılma bu iş önce çalışma ardından da sabır işidir. Önce emeklemeyi öğrenmen gerek" Bu klasik konuşmayı yaptıktan sonra derin bir nefes alarak onu ok dolu bir sadak verdim. Onu omzuna astı. Bele asılan sadaklarda vardı elbet ama omuza asılanlar bana daha karizma gelmişti hep.

25 adım hedefindeydik. Ona oku kirişe nasıl koyulacağını gösterdikten sonra. Atışını izlemeye koyuldum. Bakalım Hypnos kızı ne kadar yetenekliydi.

Sakin olmamı ve heyecana kapılmamamı söylüyordu ama bu o kadar da kolay değildi. Özellikle de söylediklerinden sonra. Yine de zihnimdeki kötü düşünceleri boşalttım ve olabildiğince dik durdum. Yere sağlam bastığıma emin olunca yavaşça yayı gerdim. Bir gözümü kapatıp atışımı yaptım.
Ok sarı bölgeye gelmişti. yani 5 çemberden 2'ncisine. "Bunu cidden ben mi attım?" dedim şaşkınlıkla. Gerçekten şaşırmıştım, çünkü ben tahtayı ıskalarım diye düşünmüştüm. "Evet sen attın, bunda şaşıracak bir şey yok." dedi ama kendisi de şaşkındı.
"Tamam, daha iyi nişan al ve birkaç atış daha yap." dedi. Duruşumu ayarlayıp atışımı yaptım. "Tam isabet!" dedim gülerek. Kırmızıyı vurmuştum! Sonra sadağımdan ok alıp tekrar atış yaptım. Bu sefer biraz sola kaymıştı. Sarıyla kırmızı arasındaydı. 'Demek ki neymiş, erken sevinmeyecekmişsin!' dedim içimden. "Tekrar at." dedi. Konsantre oldum ve tekrar attım. Bu sefer...

Atışları fena sayılmazdı. Sade bir atışı ve kendine özgü yay tutuşu vardı. Ama kendine az güveniyordu. Bir sonra ki atışı hedefin son çemberine isabet etmiş kötü bir atıştı. Hemen başını öne eğdi bir an ağlayacak diye korktum. Ama başını kaldırdı ve bana baktı.

[color=orange]"Alexis biraz sakin ol ve kendine güven. Merak etme omurgana bir şey olursa bir Apollon çocuğu olarak yanında garanti olarak duruyorum. Kendinden emin ol. Başlar başlamaz hemen iy i atmaya başlayacağını mı sanıyorsun"[/color dedim. Gözlerini kıstı ve baktı. Yayını doksan derece kaldırdı. Oku kirişe yerleştirip fırlattı. Geçen sefer ki atıştan iyi olması ile beraber o kadar da iyi değildi. Daha iyisini yapabilirdi.

Ve tekrar okunu kirişe geçirdi. Bu sefer iyi bir atış olacağından emindim.

Oku tekrar kirişe geçirdim. Tek gözümü kapattım ve derin bir nefes aldım. Zihnime doluşan korkuları kovaladım, ki bu iki saniye kadar sürmüştü, atışımı yaptım. Kırmızı ile sarının arasındaki o ince çizgiyi vurmuştum.
"Daha iyi, şimdi daha çok konsantre ol." dedi. Oku ekrar kirişe geçirdim ve duruşumu ayarlayıp atışımı yaptım. Bu sefer tam ortayı vurmuştum! Sırıttım ve öğretmenime döndüm. "Güzel, peş peşe beş defa ortayı vurunca 50 adıma geçeriz." dedi.
İyice konsantre oldum ve tekrar attım. Yine ortayı vurmuştum. Başardıkça daha çok seviyordum okçuluğu.
Dört atışımın dördü de ortayı vurmuştu. Şans diye buna derdim. Ya da teknik... Fark etmezdi, çünkü son atışımdaydım. Atışımı yaptım.

Alexis yakın mesafe hedeflerini sonunda kapmıştı. Artık kendini gün ve gün çalışarak geliştirmek kalıyordu. Şimdi ondan bir sonra ki hedef 50 adım hedeflerine geçmeliydi. Bu hedef çok uzak sayılmazdı ve ben hemen atışı kapacağını düşünüyordum. Onu peşimde sürükleyerek hedeflere götürdüm.

"Şimdi Alexis, görelim marifetlerini. Ne kadar iyi atabiliyorsan at bakalım." dedim. Alexis yayını çekti ve beklemeden okunu fırlattı. Tam ortaya yakın vurmuştu. "Şimdi bir kaç atış daha yap bakalım" dedim

50 adım uzaklıktan atmaya başlamıştım. İlk atışım ortaya çok yakındı. Ama diğerlerini tam ortaya atmak zorundaydım, çünkü bunu istiyordum. Her atışımdan önce derin bir nefes alıyordum ve bu bana güç veriyordu. Üç atışımın üçü de ortayı bulmuştu. "Atışların çok iyi. Ancak bir savaşın ortasında bu kadar bekleyerek atamayacaksın." dedi. "Birincisi, henüz acemiyim. İkincisi, savaş esnasındaki konumuma bağlı olarak atış hızımın önemi değişir." dedim.
Sırıttı ve "Bana laf yetiştireceğine, ortayı hızlı bir şekilde tutturmaya çalış çaylak." dedi. Ciddi bir sesle "Peki üstat!" dedim ve 2-3 atış daha yaptım. Daha hızlı olmaya çalışıyordum ama ortayı biraz farkla kaçırıyordum.

Hızlandıkça dengeyi yitirmek olası bir durumdu ve zamanla geçerdi. Mesele pratik yapmaktaydı. Okçuluğa alışmak sabır ve zaman isterdi. Bunları ilk derste belirtmiştim. Alex hızlandıkça hedefi kaçırmaya başlamıştı. Kaçırdıkça sinirlenip dengesini iyice yitiriyordu ve atışları kötüleşiyordu.

"Sakin ol Alex. Derin bir nefes al ve yavaştan sakince ve kendine güvenerek atışlara başla. Kendini hazır hissettiğinde hızlanmaya başla. O zaman eminim daha iyi olacak" dedim.

OK ve yayını bıraktı ve kollarını gerdi. Bir kaç kez derin nefes alıp-verdikten sonra yayını eline sağlamca aldı ve yavaş yavaş atışlara başladı. Güzel ve isabetli atışlarla başlamıştı. Bu sefer atışlarını tam olarak vurabilecekti.

Rp out: Kusura bakma derslerden kafamı kaldıramıyorum.

Sakince atmaya başladım. İsabetli atıyordum. Gittikçe hızlı atmaya başladım. Hızımı yavaş yavaş artırmaya başladığım için elim daha çabuk alışmıştı ve bu nedenle çok daha iyi atışlar yapıyordum.
Bir süre sonra "Tamam, bu kadar yeter. Hızlı atışlarda da iyi olduğuna göre, artık 100 adıma geçebiliriz." dedi. Biraz korkmuştum, çünkü hedef tahtasıyla aramızdaki mesafe iyice büyümüştü.
100 adım mesafesine geldiğimizde içimdeki endişe ve heyecandan kurtulmaya çalıştım. Derin bir nefes alıp ilk atışımı yaptım. 4. çembere gelmişti. Açıkçası ben bu kadarını bile beklemiyordum. Yavaş başlayıp gittikçe hızlanma taktiğini uygulamaya devam ettim.

100 adım hedefleri yavaştan alıyorduk. Alexis heyacanlanmamayı ve işlerini sabırla halletmeyi öğrenmiş gibiydi. İlk seviyenin 2 altın kuralından tekini kapmış oluyordu böylece. Mezun olmaya çok yakındı. Yavaştan atışlara başladı. İlk hedefler saçma saçma yerlere gidiyordu. Bir çok sağa gönderiyor. Sonra düzeltmek için çabalasa da çok sola gidiyordu. Ama ondan beklemediğim bir şekilde soğuk kanlılığını korudu ve yavaşça hedefleri daha düzgün yerlere vurmaya başladı. Sakin ve sabırlı olmak başarıyı getiriyordu. Bu tezsi burada kanıtlamıştım. İlk altın kuralı kaptığına göre sıra ikincideydi bağırdım.

"Şimdi tüm yeteneğini göster bana. Ne kadar hızlı ve güçlü atabiliyorsan at bakalım" diye bağırdım.

Bağırmasıyla önce biraz şaşırdım. Hız? Bu uzaklıktan? Sonra saçmaladığımı fark edip 'Savaşta da şaşır istersen Lavinia!' diye düşünerek hızla atmaya başladım. Aniden hızlanınca atışlarımın kayacağını düşünmüştüm ama birçoğu tam isabet, birkaçıysa 1-2 santim yandandı.
Yon'un "Tamam, dur biraz." demesiyle durdum ve merakla ona baktım. Hızlıyken daha iyiydim, bence bu kesindi. Ama öğretmen oydu ve beğenmemiş de olabilirdi.

Alexis ilk seviye için gözüme yeterli görünmüştü. Bundan sonra yapacakları ona bağlı olacaktı. Ne kadar çok pratik yaparsa o kadar gelişecekti. Bu seviyede ona öğretebileceğim bir şey kalmamıştı. Bu nedenle konuştum.

"Alexis Lavinia Montgomery, seni okçuluk sınıfından mezun ediyorum. Bundan sonra bu seviye de sana öğretebileceğim bir şey kalmadı. Pratik yapmaya devam et ve sakın çalışmana büyük boşluklar verme. Yeni şeyler öğrenmek istiyorsan 2. seviyenin kapıları sana açık." dedim ve onu derslikten uğurladım.