Defne Ağacı.

12- Ormanda rp yazacaksın.
Mekan: Orman
Katılacaklar: Lucy ve Tanrıça Athena.


Kulübemde tek başıma oturmaktan bunalmış, biraz hava almak için ormana gitmeye karar vermiştim. Artık yaz sona ermeye, ağaçların yaprakları sararmaya başlamıştı. Bir süre yeşilliklerin arasında dolaştıktan sonra, güzel bir defne ağacına rastladım ve gölgesine oturdum.

Huzur vericiydi... Kafamdaki tüm endişelerin yavaş yavaş benden uzaklaştığını hissettim. Geri geleceklerini biliyordum ama en azından şimdi başımı ağrıtmıyorlardı. Gözlerimi kapatmış, rüzgarın ve kuşların sesini dinlerken, yanımda bir kıpırtı hissettim.

Kafamı çevirip baktığımda, annem Tanrıça Athena'nın gelip yanıma oturmuş olduğunu gördüm. Önünde eğilmek için ayağa kalkacakken, beni durdurdu ve gözlerimi tekrar kapatmamı işaret etti. Sonra huzur veren bir sesle konuşmaya başladı...

"Sana defne ağacının hikayesini anlatmamı ister misin Lucy?"

Mutlulukla başımı salladım. Anlaşılan, annem bugün keyifli bir günündeydi; bana adımın kısaltmasıyla hitap etmişti. Heyecanla ve biraz da merakla, onu dinlemeye başladım...

Gülümsedim. Sadece Hades ve Apollon'a tepki olsun diye kızımın yanına gelmiş olmama rağmen, şimdiden yanından nasıl ayrılacağımı düşünmeye başlamıştım. Ah, bazen bu kurallar bana da saçma geliyordu. Lucy benden çok daha iyi bir anne hakediyordu.

Sabırsız kızımı daha fazla bekletmemeye karar verdim ve anlatmaya başladım.

"Bir gün Apollon Thessalia'da kıyıları ağaçlarla gölgelenen Peneus ırmağı kenarında, güzel genç bir kız gördü. Bu güzelin adı Daphne idi ve Apollon görür görmez ona aşık olmuştu. Daphne ormanların derinliklerinde dolaşmaktan zevk alıyordu, ay ışığında yabani hayvanları kovalamak, avlamak en büyük eğlencesi idi. Yalnız başına dolaşmayı çok seviyordu. Dahası Daphne hayatı boyunca yalnız yaşamaya yemin etmişti. Erkeklerden nefret ediyordu bu yüzden evlenmeyi kesinlikle istemiyordu."

"Tanrıça Artemis gibi." dedi kızım.

"Evet, belki de bir avcı olsa daha mutlu olurmuş." dedim ve anlatmaya devam ettim.

"Fakat Apollon ona delicesine tutuldu, peşini bırakmıyordu. Ormanda karşılaştıklarında Tanrı Apollon güzeller güzeli bu kızla konuşmak istedi ancak Daphne ondan korkarak koşmaya başladı. Apollon ne dediyse onu durmaya ikna edememişti, Daphne korkmuştu bir kere. Yorgun düşene kadar koştu... koştu, daha fazla koşacak gücü kalmadığında yere yıkıldı ve toprak anaya yalvarmaya başladı:

Ey toprak ana beni ört, beni sakla, kurtar beni..."

Mutsuzca iç çektim. Annem bana hikaye anlatacağını söylediğinde, güzel bir aşk destanı falan bekliyordum açıkçası... Tanrıça Athena anlatmaya devam etti. Sesi öyle etkileyiciydi ki, Daphne'yi gözümün önünde rahatça canlandırabiliyordum.

Bir de... annem hikayeyi görülen geçmiş zaman kullanarak anlatıyordu. Sanki gerçekten... neden olmasın? Belki de o sırada Tanrı Apollon ve Daphne'yi izliyordu! Kim bilebilir... Geçmişe kapılıp gitmeye kaldığımız yerden devam ettik.

"Toprak Ana onun yakarışını duymuştu, az sonra Daphne yorgunluktan ağrıyan bacaklarının sertleştiğini, odunlaşmaya başladığını hissetti. Gri renginde bir kabuk göğsünü kapladı. Güzel kokulu saçları yapraklara dönüştü ve kolları dallar halinde uzandı, küçük ayakları ise kök olup toprağın derinliklerine doğru indi."

Dönüp sırtımı yaslamış olduğum ağaca bakmadan edemedim. Bu size hayal ürünü gibi gelmiş olabilir ama mantıklı düşünün: hikayeyi anlatan kişi Tanrıça Athena. O gerçekse, Daphne neden olmasın?

"Apollon sevdiği kıza sarılmak isterken bu Defne ağacına çarpınca şaşırdı. O günden sonra Defne ağacı Apollon'un en sevdiği ağaç oldu, ve defne yaprakları genç tanrının saçlarının çelengi oldu. Kahramanlara ödül olarak defne yapraklarından yapılma taçlar taktılar."

Annemin bakışlarından, o günlerle ilgili anılarını hatırladığını anlamıştım.

"Demek sizin defne yaprağı kültürünüz buradan geliyor." dedim.

"Evet, ne kadar ilginç değil mi?" dedi beni doğrularcasına.

Sonra birbirimize bakıp gülümsedik. Benim suratımda herkesin okuyabileceği bariz bir hayranlık vardı, anneminkini bilge bakışlarından öte okuyamamıştım. Ama içimden bir ses, onun da şu anda mutlu olduğunu söylüyordu.

Kızımla vakit geçirmek çok güzeldi ama artık Olimpos'a dönmem gerekiyordu. Katılmam gereken sıkıcı konsey toplantıları ve yapacak birçok iş vardı...

"Benim artık gitmem gerekiyor Lucy, eğer bir daha seninle böyle bir fırsatımız olursa hatırlat, eşek kulaklı Minos'u anlatacağım."

Kızım yanında olmamdan hoşnut olsa da, benden daha komik veya romantik bir hikaye dinlemek istiyordu anlaşılan...

Kalktım ve ona el salladıktan sonra kendimi Olimpos'a ışınladım. Kızımın son sözleri havada asılı kalmıştı:

"Umarım tekrar görüşürüz, anne..."