Alexis Lavinia Montgomery

Amaçsızca yattığım yataktan hızla doğruldum. Artık bu işi bitirmenin vakti gelmişti. Nedense bu gece içimdeki merak her zamankinden fazlaydı. Sürekli yalan söylenmesinden bıkmıştım ve gerçekleri öğrenmekten başka çarem yoktu. Annem ve Max, yani üvey babam, bir araştırma için yurtdışındaydılar ve ben de kâhya ile kalıyordum. Küçücük evde kâhyanın varlığını anlamasam da, bana birçok konuda yardımcı olduğu için onu seviyordum. Gerçi bu sefer işlerimi zorlaştırsa da ben zeki bir kızdım. Hemen bir plan yapıp, uygulamaya koydum.
Hedefim, yani annemlerin yatak odasındaki kilitli dolap, gerçek babamla ilgili bilgileri saklıyordu. Max’i çok sevmeme rağmen gerçek babamın kim olduğunu bilmek istiyordum. Çünkü ona bir çift lafım vardı!
Planımı uygulamaya başlayarak, ağlamaktan şişmiş gözler ve kıpkırmızı bir burunla koyu tonlarla döşenmiş, her köşesinde antika eşya bulunan oturma odasına indim. Hector, kâhyamız, şöminenin karşısında kitap okuyordu. Yanındaki sandalyeye çöktüm. Şaşkınlıkla kafasını kaldırıp bana baktı. Normalde kendimi odama kapattığımda tüm gece orada kaldığım düşünülürse, şaşkınlığı normaldi.
Gözlerimi yeni yeni yanmakta olan ateşe diktim. Odada ateşin çıtırtılarından başka ses yoktu. Fısıldayarak, “Artık bilmek istemiyorum.” dedim. Hector hızla bana döndü. Gözlerindeki ifade az daha kahkaha atmama neden oluyordu. “Anlayamadım?” dedi. Olabildiğince üzgün ve mahcup bir ifadeyle “Kim olduğunu bilmem gerekseydi bana söylerdiniz. Bilmem gerekmediği halde aşırı merakım ve nefretim hep sizi üzmeme neden oldu. Eminim ki zamanı gelince bana söylersiniz. Özür dilerim.” dedim. Bana anlayış ve mutlulukla bakıyordu. Onun bir şey söylemesine fırsat vermeden ayağa kalktım ve “Her neyse! Gidip biraz piyano çalacağım.” diyerek odadan çıktım. Planımın ilk kısmı işe yaramıştı. Tek sorun başa çıkmam gereken vicdan azabıydı. Sevdiğim kişilere yalan söylemekten nefret ediyorum!
Biraz bekledim, tam tahmin ettiğim gibi Hector hemen annemleri aradı. Ben de koşturarak piyano odasına çıktım ve piyanonun başına geçtim. Birkaç parça çaldıktan sonra piyanoyu otomatiğe aldım. Bu sayede Hector beni burada zannederken ben annemlerin odasına süzülecektim.
Kapıyı sessizce açtım ve çıktım. Hector her sesi duyardı, bu nedenle çok sessiz ve yavaş hareket ediyordum. Aydınlık koridorda ses çıkarmadan ilerledim ve aradığım kapıyı bulunca sevinçle gülümsedim. Bu iş sandığımdan daha kolaydı.
Beyaz kapıyı aradım ve içeri girdim. Aradığım dolap yatağın sağ tarafındaydı. Annem sağda yatardı ve uykusu çok hafifti. Bu nedenle geceleri dolaba yaklaşamıyordum. Gündüzleriyse okul ve Hector vardı.
Ama bu sefer, hiçbir şey beni durduramazdı. Dolaba yaklaştım ve kapağı çektim. Tam tahmin ettiğim gibi kilitliydi. Ama unuttukları bir şey vardı: Günlüğüm! Ben günlüğümün anahtarını hep kaybederim ve bulana kadar tel toka kullanırım. Şu işe bakın ki, yanımda tel toka vardı.
Tokayı kilide soktum ve biraz uğraştıktan sonra açıldı. Dolabı açtığımda küçük bir kutuyla karşılaştım. Kutuyu aldım ve yatağa oturup açtım. İçinde bir kâğıt ve ay şeklinde bir kolye vardı. Kâğıtta “İhtiyacı olduğunda, karşısındakine fırlatsın.” yazıyordu. Ne bir isim, ne de bir imza vardı. Açıkçası hayal kırıklığına uğramıştım. Yıllardır ulaşmaya çalıştığım, uğruna her cezayı çektiğim şey bu muydu yani? Bir kolye ve isimsiz bir not… Aman ne güzel!
Kâğıt ve kolyeyi cebime atıp kutuyu yerine koydum.
Tam kalkıp gidecekken aşağıda bir gümbürtü koptu ve Hector odaya daldı. Bana korku ve telaşla bakıyordu. “Dolabı açtın mı?” diye sordu. “Evet açtım. Babamın kim olduğunu biliyorum artık: Bir kaçık!” dedim. O anda gökyüzünde bir şimşek çaktı ve aşağıdaki gümbürtü yerini kükremeye bıraktı. Hector telaşla arkasına bir bakış attı ve “Gitmeliyiz!” dedi. Şaşkınlıkla “Kızmayacak mısın?” diye sordum. “Daha sonra! Şimdi koş!” dedi ve kolumdan tuttuğu gibi koridora çıkarttı. Bu sırada değneklerinin olmadığını ve gayet iyi koştuğunu fark ettim. Kafamı eğmemle bir çift keçi bacağıyla karşılaşmam bir oldu.
Çığlık attım ve “Sen bir satirsin!” dedim. Eğlenen bir tavırla “Ve sen de bir melezsin.” dedi. Durdum ve “Melez mi!? Annemin anlattığı gibi mi? Hani şu yarı tanrı olanlardan!” dedim. “Evet!” diye bağırdı. Çünkü kükreme o kadar artmıştı ki kendi sesimi bile duyamıyordum. Sahi, bu kükreme de neyin nesiydi?
Tam soracakken Hector beni sola itti ve eskiden durduğum yerden bir sandalye geçti. Sandalyenin geldiği tarafa baktığımdaysa yine annemin anlattığı bir yaratıkla, minotorla karşılaştım. Kocaman ve sinirliydi. Üstüne üstlük hedef bendim! En azından annemin anlattıklarından bunu çıkarmıştım. Melez bendim, değil mi?
Minotor gittikçe yaklaşıyordu ve kaçacak yerimiz yoktu. Bu sırada gözümün önünden kağıtta yazanlar geçti. “İhtiyacı olduğunda, karşısındakine fırlatsın.” Tabii ya! Elimi cebime daldırıp kolyeyi çıkarttım. Kolye arkamızdaki camdan vuran ay ışığıyla parlıyordu. “O da ne?” diye sordu Hector. “Göreceğiz!” deyip kolyeyi minotora fırlattım. Kolye minotora çarptığında etrafa gri-mor renkli bir sis yayıldı. Sis yayıldıkça uykum gelmeye başladı. Sanırım babam bir kaçık değildi. Kolye cidden işe yarıyordu. Uyumadan önce duyduğum son şey kısık sesle söylenen “Anlaşılan Hypnos’un kızı.” oldu.

Biraz uzun oldu sanırım. Değerlendirirken hatalarımı da söylerseniz sevinirim Tanrıçam.

Rp puanı: 100, tebrikler.


/Admin.

(Çünkü ile cümleye başlamak tarzında ufak hatalar sadece Alexis, gayet güzel bir rp'ydi.)