Hırsızlar...

Tırmanma duvarını seviyordum. Lavlar falan tamam bir kere bile değse canınız çok acıyordu. Ama mecbur ancak böyle gelişebiliyorduk. Elimi bir oyuya koyup kendimi yukarı doğru çektim. Sonra ayağımı tekrar bir çukura yerleştirdim. Ve bu şekilde 3m’e ilerledim. Sonra tabi git gide ısındı ortam aşağı baktım. Yon’u görünce ‘’Şu çaylaklarla uğraşmayı seviyorum’’ dedim kendi kendime ‘’Hey yon gelsene yarış yapalım ‘’ İlk başta şaşırmıştı ama sonra ‘’Kabul’’ diye bağırdı.
Oda Tırmanmaya başladı. İlk başta tökezledi ama sonra toparladı. Yanıma geldiğinde nefesimi tutup ‘’Başla’’ diye bağırdım o başlamışken ben biraz bekledim. Bu durumu sevmemiş olsada devam etti. 2m sonra bendee tırmanmaya başladım kısa sürede yetiştim ve onu geçtim aramızda 1m vardı. Git gitde sıcak oluyordu.
Lavlar gelmeye başlamıştı. Hemen kenara atladım. Tek elimle tuttuna bilidim. Hemen diğer elimide atıp tırmanya devam ettim. Gelen lavlardan kaçmak için sürekli sağa sola atlıyordum. Ama daha çok fazla m vardı. Çok sıcak olmaya başladı. Lavlarda ha hızlı geliyordu. Atlaya zıplıya 6m daha ilerledim. Sonra etrafıma baktım. Yon yoktu. ‘’Çaylak düşmüş olmalı’’ dedim kendi kendime ama sonra aşağıdan gördüm. Azimle yukarı çıkıyordu. Biraz üzeri tuttuşmuştu ama iyidi. Ona bakarken üzerime gelen lavı görmedim. Son anda yana atladım ama bir yere tutunamadım. Tırmanma duvarının üzerinde kaymaya başladım. Sonra bir yere elimi yerleştirdim. Ve devam ettim Yondan bile aşağı düşmüştüm. Ama kısa süre sonra yine eşitlendik birkaç yanımı yakmıştım ve de çizik içindeydim.

Tırmanma duvarında yarış yapmak sevdiğim şeyler listesinin sonlarındaydı. Yani en azından sevdiğim şeyler listesinde sonuncu olmuştu. Üstelik Mia ile yarışmak yeterince zordu. İlk başta elim kaydı. Ve tökezleyerek aptal konumuna düştüm. Ama sonrada "Başla" işaretini alınca başladım. Ben başladıktan bir süre sonra başladı. Yani bana avans vermişti. Ama gerek yoktu bu benim hoşuma gitmemişti. Sanırım hala çaylak olduğumu düşünüyordu. Ama yanılıyordu nede olsa ben ışık hızıdnaydım.

Ama gücümü henüz kullanmayacaktım. Yukarı doğru ona aldırmadan çıkmaya başladım. Gerçekten benden hızlıydı bana kısa sürede yetişti ve hatt geçiyordu. Ama bana bakerken lavları farketmemiş olacak ki aşağıya düşmeye başladı. Bir süre duvarda tutunacak yer bulunca benim 5m kadar altımdaydı. Elleri yara olmuş olmalıydı eskisi kadar hızlı çıkamıyordu ama yine bana yetişti. Bir süre eşit gidiyorduk. Gelen kayalar, lav ve yanmış taş parçaları üzerimize yağmaya ve bunlar attığımız her adımda artmaya başlamıştı. Mia benden bir baş önde çıkıyordu ve yavaş yavaş önüme geçiyordu. Zirveye az kalmıştı. Artık tamamen önümdeydi. Tam zirveye tutunmuştu ki yenilmek istemediğimi anladım ve Gücümü düşündüm. O zirveye çıkamadan ben zirveye çıkmış oturuyordum. Hınzırca gülümsedim.

" Seni lanet olası çaylak hile yaptın" dedi bana. Gülümsedim " Sende yapabilirdin" dedim. Ama karnıma gelen yumruğu fazla hafife almıştım kendimi yerde buldum. Kalkıp ona meydan okudum. " O zaman tekrar yapalım özel güç ve avans yok"

İkinci kez yarışa başlamak için önce aşağı inmemiz gerekiyordu. Bu yüzden Yan tarafta ki ipe tutunup duvarda zıplaya zıplaya aşağı inmeye başladım. ''hadi gelsene şapşal aşağı inlelim.'' Kafasını kaşıyıp ''buldum diyorum ki aşağı inmek için yarış yapsak geri geri gideriz '' Bir kaşımı yukarı kaldırıp ''Tamam iyi fikir''

Sonra ipten kendimi yukarı çekip yukarı tırmandım. Sonra ellerimi belime koyup aşağı göz attım. Hiç böyle denememiştim ama bu iyi olabilirdi. Şimdi mantıklı olacak olursak Ares çocuklarının normal şartlarda tırmanma duvarında Apollon çocuklarından daha iyi olduklar bir gerçekti. Ayaklarımı oyuklara koydum ve başlamak için yon'nun sesini bekledim.

"Başla!!" diye bağırdığım anda kendimi öteye doğru fırlattım. Bir süre düşüp bir yere tutunup hız kazanıp öne geçip yarışı kazanabilirdim. Ama tahmin ettiğim gibi olmamıştı. Bir süre tutunacak bir yer olmadığı için düşen kayalar ve lavlardan ellerim yanmıştı. Yoğun bir acıyla bir yere tutunduğumda Mia'dan önde ve yara bere içindeydim. Bana sırıtarak bakan Mia ise son sürat bana doğru geliyordu. Doğrusunu söylemek gerekirse inmek çıkmaktan kolaydı. Çünkü lavlardan ve kayalardan kurtulmak için daha fazla vaktin oluyordu.

Bir süre önde götürdüğüm yarışta Mianın insan üstü hızı ile bana yetişip geçmesi çokta uzun sürmemişti. Yere 5m vardı ya yoktu. O ise vardı varacaktı. Biraz daha aşağı indikten sonra yenmenin tek yolu olarak kendimi aşağı bıraktım. Ama indiğimde aynı anda oda yerdeydi. Olamaz berabere kalmıştık. " Berabere kadık" dedim yavaşça. Bana bakıp bu sonuçtan memnun olmayan Mia " Başka bir yerde kozlarımızı paylaşacağız" dedi. " Cirit sahasına ne dersin" dedim.


Rp cirit sahasında devam edecektir..