Nefes nefese kalmıştım... Hattaha o kadar hızlı koşuyordum ki, kalp krizi bile geçirebilirdim birazdan. Tamam, birçok kez birileri bana laf atmıştı belki. Veya gelip asılmıştı... Ama bu sefer farklı olduğunu sezebiliyordum. Bir gün sonumun işte yaptığım haylazlıklar yüzünden geç saatlere kadar kaldığım bulaşık veya her türlü temizlik cezalarıyla geleceğini söyleseler, gülme krizine girerdim sanırım. California'nın pek güvenli bir yeri olduğu söylenemezdi buranın.
Koşmaya devam ederken, izimi kaybettirdiğimi düşünüp dar bir sokağa girdim ve çöp konteynerlarının arkasına saklandım. Dışarısı o kadar sessizdi ki adamların ayak seslerini hattaha soluk alıp verişlerini bile gayet net olarak duyabiliyordum. Kafamı kaldırıp varlığımı farkettirmeden onlara bakmaya çalıştım. İçlerinden uzun boylu, iri yarı ve nefreti gözünden okunan esmer adam yanındaki diğer adamı "Onu kaybedemeyiz, anladın mı beni!" şeklinde azarlamaya başlamıştı ki adamla gözgöze geldik. Muhtemelen beni fark etmişti... Lanet olsun! Bacaklarımı karnıma doğru çektim ve küçülebileceğim kadar küçüldüm. İçimden beni görmemeleri için dua ediyordum ki iki adamda gitgide bana yaklaşmaya başlamıştı. Aradığı şey, yani beni bulması ile kazandığı zaferi, zevkle çaldığı ıslıktan anlayabiliyordum. İkiside benim önümde durdular ve yeniden uzun boylu olanı zevkle konuşmaya başladı.
"Bizden kaçabileceğini mi düşündün Melody?"
Başımı kaldırdım ve korkumla karışmış nefretimi haykırmaya başladım bakışlarımla. Hayır şeklinde başımı salladım. Kısa boylu olan birleştirdiğim kollarımdan tuttu ve ayağıya kaldırdı beni. Sonrada sokağı ortadan ikiye bölen, tellere doğru savurdu beni. Ne olduğu hakkında en küçük bir fikrim yoktu. "Siz kimsiniz ha? Kimsiniz?!" diye bağırdım sinirli sinirli. Adamlar bana yaklaştıkça... Aslında artık adam bile sayılamazlardı. Çünkü ciddi ciddi, korkunç yaratıklara dönüşmeye başlamışlardı. Köşeye sıkışmıştım ve yapabileceğim hiçbirşey yoktu ki sokağın başında Max'ı gördüm. Şu geçen sene bizim okulda olan, engelli ve oldukça sessiz çocuk... Bağırarak yaratıkların dikkatini çekmeyi başarmıştı. Ardından "Rahat bırakın Dionysos Kızını!" diye bağırdı. Bir an durakladım ve tek kaşımı havaya kaldırdım. "Dionysos ile konumuzun ne alakası var?" diye bağırdım Max'a. Canavarlar uçup gözden kaybolmuşlardı ki o anda annem gelmişti. Şimdi, Max ve annemin ne işi vardı ve o canavarlarda neyin nesiydi? Annem koşarak yanıma geldi ve elimden tuttuğu gibi beni sürüklemeye başladı.
Sokağın köşesine geldiğimizde kendi elleriyle güven içinde beni arabanın arka koltuğuna, Max'ın yanına oturttuktan sonra kendiside öne geçti ve arabayı sürmeye başladı. Bir an için sessizlik oldu fakat ben buna dayanamazdım. Bağırarak "Hey! Biri bana neler olduğunu anlatabilir mi? Hiçbirşey anlamadım!" dedim. Her türlü, ne kadar şaşkın ve olayların şokunda olduğum ses tonumdan anlaşılıyordu. Max kolumu tuttu ve "Bak Mel, bu kolay olmayacak fakat sen bir melezsin. Dionysos'un kızı oluyorsun..." dedi sakince. Ne yani? Benim, asla yanımda olmamış babam bir tanrı mıydı şimdi? Aklımda hala binlerce soru vardı. "Peki... Şimdi nereye gidiyoruz?" diye sordum sesimi sakin bir tonda tutmaya çalışarak. Başım beladaydı... Kesinlikle beladaydı hemde... Annem ne kadar yola odaklansa bile, arkasını dönüp "Melez Kampı'na. Orada güvende olacaksın. Koruyucun, Max sana eşlik edecek" dedi gülümseyerek. Max'a baktığımda çoktan pantolonunu çıkarıp pencereden dışarı savurmuştu bile. "Nesin sen böyle, Satir mi?" dedim şaşkınlıkla. Evet anlamında başını salladı yavaşça. Beş-on dakika sonra annem durdu ve aşağıya indik. Gözlerim yaşarmıştı fakat cesur davranmaya çalışıyordum. Göz yaşlarımı geri ittikten sonra annemle son kez kucaklaştık ve Max ile hızlı hızlı yürümeye başladık. Çalılıkları son kez aştıktan sonra, kenardaki tabelada yazan 'Melez Kampı' dikkatimi çekmişti. Evet, artık hayatım değişiyordu sanırım...
Konu: Melody A. Whitwell 
Ptsi Ocak 10, 2011 11:17 am
