Alex Rose

Mesaj Sayısı : 8 Kayıt tarihi : 05/01/11

Spoiler:

Gözlerimi kamaştıran o şeyde ne? Bir mücevheri anlatıyor, gözleriyle ama o kıpırdıyor? Dudakları bir dal parçasında ki bir eşi düşmüş eşsiz bir kiraza benziyor ama o bir kirazda değil. Elinde göz kamaştıran altın gibi ama sahte? Evet, sahte bir altın bardak var, sanırım içindede alkolsüz şarap. Tıpkı bir bulut gibi etrafına neşe saçıyor ama her an yağmurunu yağdırabilir. Nasıl biri acaba? Bir melek mi? Melekse ne işi var peki burda? Hey hey hey! Dur bir dakika. O bana doğru geliyor!! Bana mı elini uzatıyor? Kulaklarım onun dudakları arasından çıkan kelimeleri, ruhu en üst seviyede rahatlatacak bir müzik gibi algılıyor sanki.

-Merhaba ben Mary, Mary Hamilton.

Ne ben mi? Bana mı diyor? Gözlerimde bu sorularla beraber etrafıma bakıyorum, evet galiba bana söylüyor. Nerden esti bu böyle, ben utanıyorum? Biraz geciksemde cevap vermek zorundaydım di’ mi? Evet. Gözlerim ve düşüncelerim şaşkınlıktan sonra biraz utanarak:

-Me-Merhaba, ben de Alex, soyadım Rose.

Parmaklarıyla sahte altından bardağına vuruyor, benim muhabbeti devam ettirmemi bekliyor sanırım, ne demeliyim ki? Daha önce hiçbir kızla bu kadar yakın konuşmamıştım, lanet olsun! Ben tam bir beceriksizim! Mary dudağını bir sağ köşeye, bir sol köşeye çekiyor ve,

-Mmm. Peki öyleyse, şey görüşürüz.

Hey gidiyor!! Bir şey yapmalıyım, beklediğim fırsat elimden kaçıyor!? Hemen söze atılıyorum.

-Elindeki bardak, sanırım sahte altın?

He? Yanlış bir şey mi söyledim? Şimdi niye sinirlendi ki? Şu kızları hiçbir zaman anlamıyorum. Arka taraftan arkadaşlarımın gülüşme sesleride yanlış birşey söylediğimi öne sürüyor ama bence yanlış birşey yok, doğrucu olmalıyım. Mary bardağın içindeki 3 yudum kalmış şarabı yüzüme fırlattıktan sonra, bardağıda yere atıyor. Sinirli bir şekilde ayak topuklarını iyice yere vurarak, kızgın bir boğa gibi ordan uzaklaşıyor. Galiba biraz fazla dengesizce oldu. Bende yüzü buruşuk bir şekilde arkadaşlarımın yanına gidiyorum. Onlar beni şarapla ıslanmış halde görünce gülüşleri iki katına çıkıyor. Lanet olsun. Onlara doğru sinirli bir bakış atıyorum. Tamam, sustuk cevabı alsamda bana baktıkça gülmeye devam ediyorlar, galiba ellerinde değil, kendi halime gülsem mi , ağlasam mı bir ben karar veremiyorum şuan. O güzelim kızı nasıl kırdım, o kadar ümidimide nasıl çöpe attım, bilemiyorum. Sadece bir cümle bu kadar ümitleri kırmaya yeterli miydi? Yüce Zeus beni ıslah et.

Arkadaşlarımın gülüşlerine bir süre katlandıktan sonra dayanamayıp lavobaya gidiyorum, yüzümü yıkıyorum ve sanırım bu güzel partiye az sonra cehennem ateşi kadar sıcak bir umutla gelmişken, cehennemin kendisi kadar korkutucu bir umuta sahip olmuş ayrılıyorum, onunla tekrar konuşabilme umuduyla.

Eve geldikten sonra kendime sıcak bir kahve yaptım, kahvenin suyu ısınırken yorucu bir günün ardından gözlerimi dinlendirmeye karar verdim. Her gözlerimi dinlendirdiğimde uyuya kalırım ve yine öyle oldu. Suyun kaynadığı ketil, kendi kendine kapanıyor, başıma birşey gelmedi.

Sabah kalktığımda her sabah yaptığım gibi buz gibi bir suyla duş aldım. Akşam içmekle umutlandığım kahve şimdiye nasipmiş, tekrar yapmaya koyuldum. Neyse ki bu sefer içebildim. Yaşlılar gibi kahvemi içip, gazetemi okuyup bir pijama ve terllikle akşama kadar tüm evi gezmek isterdim ama malesef okula gitmek gibi bir sorunluluğum var. Annem ve babam evde olmasada bayan müdüre Caroline Fairy yani annemin arkadaşı tarafından ona şikayet edilmeyecek olsam, okulu asardım. 250 bin km öteden bile beni denetleyebiliyor, annem benim. Gerçekten bana değer veriyor. Annem ve babam kısa bir iş görüşmesi için Brüksel'e gittiler. Aile şirketimizde %50 pay sahipleri olarak ikisininde gitmesi gerekti, evde tek başıma olmak iyi gibi.

En son 4 gün hazırladığım kitapları tekrar hazırlamadan geçen günün kitaplarıyla okula gittim. Dünden kalma bir moral bozukluğu ve çöküklük vardı üzerimde, bu yüzden pek bir şey yapamıyordum. Karmaşık düşüncelerim, okul servisinin korna sesiyle dağıldı.

Serviste geçen kısa bir yolculuktan sonra okula varmıştım. Dışardaki o muhteşem hava okul yakınlarına gelince kavisli bir hal almıştı. Galiba bir uğursuzluk var. Mary'de ordaydı arkadaşlarıyla gülüşüyordu, sanırım dünkü tatsız olayı unutuvermişti, unutması daha iyi. Yanına doğru kendinden emin olmayan adımlarla yürüdüm. Ben onu gördüğümde yüzümde bir tebessüm oluşmuştu, o ise beni soluk bir yüzle karşılamıştı ve görür, görmez " Ne var!? " Diye bağırdı. Kısık bir sesle ve yüzsüzlükle özür diledim. Bir süre sessizlikten sonra arkadaşları yanından ayrıldı ve devam ettim.

-Biliyorum yanlış yaptım ama lütfen affet beni. Şey bak... Ben seni seviyorum tamam mı? - Napıyorum ben bunu söylemiyecektim, bu cesarette nerden geldi bir anda? Mary'de şaşkın.- Duydun işte seni seviyorum! O an fazla heycanlandığım için saçmaladım, bir şans daha ver lütfen. Seni gerçekten seviyorum, beni affet... Mary.

-Şey... Bende seni seviyorum. Aslında akşam sana pek kızmadım, haklıydın o gerçekten sahteydi. Seni affediyorum Alex.

-Ha? Gerçekten mi?- Yüzünde bir tebessüm oluşur - Benimle çıkar mısın?

Mary'de mutlulukla cevaplar, gerçekten bir anda doğmuş bir aşk ne ara oldu kim bilebilir.

-EVET!

Konu: Geri: Alex Rose Perş. Ocak 06, 2011 4:08 am

Rp puanı: 80.

/Admin.

» Alex ile rpler *-*
» Alex'in İlk Günü
» Alex'le birgün.. :D
» Alex ile Ben ''takılıyoruz''
» Alex'e Ziyaret