Benim diğerlerininki gibi trajik bir hikayem yok....Her istediğimi elde eden, zengin bir ailenin çocuğu olarak büyüdüm. Sıkıcı bir hayatım var.
Adım Mason, Evimizdeki yardımcı Sabestian soyadımı herkese söylememem gerektiğini düşünüyor, babam öyle istiyormuş. Bu arada, ben annemle babamı pek göremem, annem ben doğmadan ölmüş, babamın de hep "işi" vardır.... Her neyse, Sabestian babamdan bile daha otoriter! Bilgisayarda yazışmama, gece dışarı çıkmama, özellikle de cep telefonu kullanmama kesinlikle izin vermiyor. Ben çocuk değilim ki! Ne yazık ki itiraz etmenin bir faydası olmadığını ben de biliyorum. Sabestian çok güçlü değildir ama inanın onu sinirli görmek istemezsiniz. Siz daha kaçmaya başlamışken o çoktan koşup önünüzde bitivermiştir bile. Hemen ardından da muzur muzur gülerek siyah takımındaki tozları silkelemeyi ihmal etmez.
Ama nedense bir gece şansımı tekrar denemek istedim. Yanıma bir el feneri, bir düdük, biraz yiyecek ve bana annemden kalan şans bilekliğini aldım. Normalde bu bilekliği takmaktan hoşlanmıyorum; Kan kırmızısı mı koyu pembe mi olduğu anlaşılmayan renginden üzerindeki desenlere kadar bir kız bilekliğiydi! Tabii böyle bir durumda bunu düşünemiyorsunuz.
Yola çıktıktan sonra uzunca bir süre bekledim. Sabestian'ın çığlıklarını, beni 15 saniyede bulmasını ve ela gözlerini suratıma dikip: "Daha dikkatli olmalısın genç bey!" demesini falan bekliyordum herhalde....ama olmadı, Sabestian sanki bir anda beni umursamaktan vazgeçmişti, ben de yoluma devam ettim. Bir süre amaçsızca ve farkında olmadan yürüdüm. Yürürken sürekli annemi düşünüyordum.
Babamın anlattığını göre annem bu dünyada görüp görebileceğim en güzel kadınmış. Kumral rengi düz saçları, omuzlarını biraz geçiyormuş. Gözlerinin içine baktığında kendini hipnotize olmuş gibi hissedermiş babam. Ve tabii yüzünden hiç eksik olmayan gülümse....Ah anne ah...eğer seni tanısaydım eminim çok ama çok severdim. Babam her fırsatta annemin onun için fazla güzel olduğunu ve neden kendisini seçtiğini anlamadığını söyler. Siz ona bakmayın ama, babam da en az şu reklam filmlerinde saçları dalgalanarak etrafta gezen erkekler kadar yakışıklıdır. Bana da hep (yani haftada 2 saatlik olan konuşmalarımızda ne kadar sık söyleyebiliyorsa o kadar..) çok yakışıklı olduğumu söyler durur.Dalgın dalgın yürürken evden ciddi miktarda uzaklaşmış olduğumu fark ettim ve o an neden geceleri dışarı çıkma iznim olmadığını anladım.... Sokaklar adeta deli kaynıyordu! Birbiriyle kavga edenler, en çok birayı kimin içeceğini görmeye çalışanlar, hatta etrafta kimin olduğunu umursamadan aralıksız öpüşenler. Daha ben olayın şokunu atlatamadan 2 genç kız bana bakıp gülmeye başladılar. Bu gülme sevinçten çok "İşte kurbanımızı bulduk" der gibi bir gülüştü. Bakışlarımı başka yöne çevirmeme fırsat kalmadan ikisi birden yanımda bitiverdi. Bu mesafeden gerçekten de güzelden çok korkunçlardı. Sarı gözleri, kısacık siyah saçları olan ve bir örnek giyinmiş bu kızlar her an beni yiyebilecekmiş gibi bakıyorlardı.-Nihayet kabuğundan çıktın demek! dedi boyu biraz daha uzun olan
Ben daha neden bahsettiğini anlamadan ikisi de babmbaşka yaratıklara dönüştü! Ne olduklarını anlatmak çok zor. Hala insanı andıran bir vücut yapıları vardı ama belden aşağıları sanki bir görünüp bir kayboluyor gibiydi ve el ve ayaklarında sipsivri pençeler vardı. Yüzlerine gelince.....emin olun bilmek istemezsiniz. Sanki dünya güzeli bir büstü milyonlarca kez yerlere attıktan sonra bir de yakmışsınız gibi bir halleri vardı. Şimdi komik gelebilir ama inanın gülecek hiç bir şey yoktu o anda. Etrafımızdan geçen insanlar kızlardan uzaklaşıyoru ama dünyanın en çirkin yaratıklarından kaçıyormuş gibi değil de yoldaki bir çukuru geçiyormuş gibi davranıyorlardı. Kızların pençeleri daha da uzayınca işimin bittiğini anladım ve gözlerimi kapamaya karar verdim......
Gözlerimi açtığımda ışıktan bir süre başım ağrıdı, sonra kendime geldim. Sağ kolum inanılmaz derecede acıyordu. Bakmaya korkmama rağmen kafamı o yöne doğru çevirdim ve kesinlikle haklı olduğumu anladım! Kolum adeta ortadan ikiye ayrılmıştı ve kan hala akıyordu. Ancak sonra bana meyve suyu benzeri bir şey verdiler ve tüm ağrı geçip gitti.Nihayet cesaretimi ve kafamı toplayıp da etrafıma bakmayı akıl ettimdeyse tekrar bayılacak gibi oldum.Karşımda adeta bambaşka bir dünya duruyordu! Havada uçan kadınlar, birbirlerine kılıçlarla saldıran sonra da gülüşen çocuklar. Ama beni asıl şaşırtan şey....
-S..Sa....Sabestian! Ayakların nerde senin?!?
Tabi o anın şokuyla ağzımdan tam da erkeklere yakışır bir ciyaklama çıktı ve Sabestian'la yanındaki at vücutlu adamı kahkahaya boğdu. Gülerken bana Melez Kampı'nda olduğumu ve çok güzel çığlık attığımı söylediler.
Bir dakika... At vücutlu adam mı? Evet..hayatım kesinlikle çok sıkıcı!
Konu: Mason(RP) 
Çarş. Ocak 05, 2011 5:54 am
