Çılgınlığım tuttu

El işlerinden sonra nedenini anlamadığım şekilde bu tırmanma duvarına gelmek istemiştim ama ben bunu klasik bir duvar sanıyordum hani olur ya beden derslerinde.Sonra düşündüm burada normal birşey bulunmazdı ki zaten.Tırmanma duvarına biraz daha yaklaştım.Kafamı kaldırıp bittiği yere bakmaya çalıştım ama en tepesine bakmaya çalışırken bile boynum ağrımıştı.Ayrıca o da ne ? Bu duvarın yanlarından lavlar mı fışkırıyordu ben mi yalnış görmüştüm.Sonra yıllar önce izlediğim bir film repliği geldi aklıma"Sonunu düşünen kahraman olmaz" bu cümleyi defalarca tekrarlayarak ipi belime bağladım.Her ne kadar korksamda bunun için hazırdım.Geri geri gittim ve bir anda duvara doğru koşmaya başladım daha yarısına gelmemiştim ki geri düştüm.Sırtımı çarpıcağımı düşünüyordum ama yere gelmeden birkaç santim yukarıda durdum.Tekrar ayaklarımla kendimi duvara yaklaştırdım.Çıkıyordum ama sanki hiç ilerlemiyordum.Çok yüksekti.Sonuna ne kadar kalmıştı bilmiyordum:Tek bir şeyi biliyordum yarısını geçmiştim.Rahat rahat çıkıyorum diye sevinirken bir anda beklemediğim bir şey oldu.Ayaklarıma doğru lavlar akıyordu panikledim ve düştüm.Yine havada asılı kalmayı umuyordum ama olmadı yere yapıştım.Sırtım çok acıyordu.Nefes almakta zorlanıyordum.Her nefes alış verişimde hırıltıya benzer sesler çıkartıyordum ama iyiydim sinir ve hırsla birlikte tekrar tırmanmaya başladım.Bu sefer sona çok yaklaşmıştım.Tam ayağımı duvarın en tepesine atıp orada oturacaktım ki inmem gereken yerden aşağıya düştüm.Acılar içinde sonuçta duvarı aştım diye düşündüm.Birkaç dakika boyunca uzandıktan sonra kalktım ve yavaş yavaş kulubeme doğru yürümeye başladım dinlenmem gerekiyordu