Karışık Bir Görev!

Gözlerimi açtığımda kendimi ormanda buldum. İlk başta içimden " Burası neresi? " diye geçrdim. Sonra etrafıma bakındım. Etrafımda ki ağaçları görünce buranın orman olduğunu anladım. Peki Buraya nasıl gelmiştim? Beni kim getirmişti? Ne için getirmişti? Şaşkınlık içinde etrafıma göz gezdirmeye devam ettim. Gözüm direk Maya'ya takıldı. Maya'nın arkası dönüktü. Ama onu tanımam hiç zor olmamıştı hemen tanımıştım. Maya'nın burada ne işi vardı? Gerçi benimde burda işim yoktu ama burdaydım. En son kulübemde oturuyordum. Yanımda Maya bile yoktu. Şimdi nasıl olmuştuda yanı başımda oluyordu. Anlam verememiştim. Başım çok fena zongluyordu. Elimi başıma götürdüm ve Maya'ya seslendim. Maya başımın ağrıdını anlamıştı.

" Maya burdayım. Arkanda. " Maya arkasını döndü ve beni gördü. Beni hemen soru yağmuruna tuttu.

" Nasıl geldik buraya ben hiçbir şey hatırlamıyorum. Ya off sen bir şey hatırlıyormusun? "

" Hayır tatlım benimde bu konuda hiçbir fikrim yok. "

Maya bana doğru dönünce arkamda duran Sat'tı da görmüştü. Sat'ta bizi gördü. " Aaa. Sat'ta burda. " Hemen arkamı döndüm. Sat'ta aynı şekilde neler olup bittiğinden habersiz bize bakıyordu.

Ormanda olduğumuzu anlamak kolaydı ama neden burada olduğumuzu bilmiyordum. Kardeşim Adyali'yle kolkola girmiştik, her şeyden habersiz etrafımıza bakınıp duruyorduk. Neler olduğunu hatırlayamıyordum, başım dönüyordu. Bir ağaca tutundum ve diğerlerine bakmaya başladım. Herkesin hali de benimki gibiydi, hiçbirimiz yerimizde duramıyorduk, başımız gibi. Kafam allak bullak olmuştu. Diğerlerine baktım; Alex, Step ve daha nicesi hepimiz birbirimize bakıyorduk. İyice tedirgin olmuştum.

Derin bir nefes aldım. En son nasıl böyle bir his yaşamıştım. Ah, Tanrıça Hestia Lucy'le bana bir görev vermişti, bizi plaja ışınlamıştı. Bu sefer de bir tanrı mı yapmıştı acaba? Etrafa göz attım. Bir işaret aradım, buraya gelenlerde olabilirdi belki bu. Sat, Claire, Jessica, Alex ve Stephan. ''Stephan mı? Olmaz ki şimdi!'' Bunu sesli söylediğimi çoğu kişi bana kaşlarını çatarak baktığında fark etmiştim. ''Opps, üzgünüm. Umarım alınmamışsındır Stephan, aslında umarım alınmışsındır.'' Ne yapayım, ona takılmadan edemiyordum. Poseidon'u sevmediğimden doğal olrak nefretim ona da bulaşmıştı. Diğerlerinin bir bahanesi vardı. Rose Pegasus eğitmenim, Lia ise çok değerli bir dostumdu. Zaten Tom Mitchie'nin sevgilisi olduğundan doğrudan aklanmıştı. Geriye bir tek zavallı Stephan kalıyordu. Ne yapalım, o da katlanacaktı. Onu daha hiç tanımıyordum, belki tanıyınca kararımı değiştiririm diyordum ama bir yanım bunu onaylamıyordu. Bu büyük ihtimalle tanrı yanımdı. Diğer sevgi dolu ve affedici insan yanım, ona bir şans vermemi söylüyordu.
Bu arada bizim grup toplanmıştı. Sat'in yanına sığındım, onun her zaman bir fikri vardı, ayrıca o benim manevi kardeşimdi, bana her zaman destek olurdu. n''Eee, içimizden birinin buraya niye getirildiğimiz hakkında bir fikri var mı?'' Sat her zamanki gibi kumandayı eline almıştı. İçimizden kimsenin niye geldiğimizi bildiğini sanmıyordum.

Gözlerimi açtığımda birden kendimi ormanda buldum. Çevremdeki diğer melezler de en az benim kadar şaşkın görünüyordu. Bunu görmek kendime gelmemi sağlamıştı. Yerimden anında kalkıp gücümü kullanmak için hazırladım ama bana tuhaf bir şekilde bakan arkadaşlarım dışında kimseyi göremedim. O sırada Hephaistos'un çocuğu konuşmaya başladı "Evet hatırladım şimdi! Athena dan bir görev alıyorduk, Athena bizi ışınlayacağını söylemişti. Gerisini hatırlamıyorum." bir şey hatırlıyor olmamız beni sevindirmişti ama ben bunu bile zar zor hatırlıyordum. Bir daha ışınlanmak mı? Asla! diye düşünürken derin bir nefes aldım. Sonra diğerlerinin konuşmalarını dinlemeye başladım.

(Kısa oldu üzgünüm, çıkmam gerekiyor da)

Kafam o kadar zonkluyordu ki sanki birdaha ışınlanırsak yere yığılıp kalacakmışım gibi geliyordu bana. Herkes merakla düşünüyordu. " Peki şimdi ne olacak? " dedim sessizliği bozarak. Bunu dememle birlikte herkes kendi aralarında konuşmaya başlamıştı. O kadar gürültü olmuştu ki artık başım kaldıramıyordu bu gürültüyü. Neyse ki imdadıma Maya yetişti. " Ya lütfen bağırmadan konuşsak. Başım çatlıyor. " Şimdi daha sakin konuşuyorduk. Ben Jess'le konuşurken birden karşımızda Athena belirdi. Herkes Athena'ya baktı ve bir açıklama bekledi. Athena ise biraz endişeli görünüyordu. Bu endişe hemen herkesin yüzüne de yansımıştı. İçimden bir ses kötü şeyler oldu ya da olacak diyordu. Umarım olmazdı. Athena tam konuşacakken Sat dayanamadı ve sordu.

" Tanrıçam bizi buraya siz mi getidiniz? "

" Evet melezler sizi buraya ben getirdim. "

" Peki ama neden? " Herkes Athena'dan gelecek cevabı bekliyordu. Athena derin bir nefes aldıktan sonra söze başladı.

Athena bizi buraya yollamıştı ve şimdi de buraya gelmişti. Muhtemelen yine bir görev alacaktık, zor bir görev. Ve bizler bu görev için biçilmiş kaftanlardık. Ama Athena'ya saygısızlık edemezdim; Artemis'ten sonra en sevdiğim tanrıçaydı çünkü. Onun bilgeliğine hayrandım ve tabi çocuklarına. "Melezler bu görev çok önemli. Bir kağıt var; Nereus'ta. Bu kağıdı Hermes'e götürmelisiniz. Bu bizim için önemli." Bu o kadar da zor bir göreve benzemiyordu ama biraz karmaşıktı. Gülümseyerek diğerlerine baktım. Athena'nın önünde eğilerek selam verdim. "Peki tanrıçam, siz nasıl isterseniz." diyerek kafamı salladım. Diğerlerinin vereceği yanıtı bekliyordumİ umarım onaylarlardı ve böylece güzel bir görev çıkartabilirdik.

Herkes fısıldaşmaya başladı ve etrafta çok kişi olmasa bile büyük bir gürültü olmuştu. Herkes bu görev üzerine bir yorum yapıyordu. ''Keşke Athena görev hakkında biraz daha bilgi verseydi.'' dedi Claire. Başımla onayladım. ''Evet ama görev görevdir. Bir tanrıçaya karşı gelemeyiz.'' ''Evet, bize yine Thalia'nın Ağacı'nın yolu göründü.'' dedi Jessica. Sanırım görev alan herkes, artık bir tanrı tarafından, can sıkıcı olsa da bir görev yüklenmeye alışmıştı. Biraz etrafa bakındım. ''Eee, görevin lideri kim olacak?''diye sordum. Birden herkes sustu. ''Ben olurum.'' dedi Sat. Kimse itiraz etmedi tabii. Sat konuşmaya başladı. ''Tamam o zaman.'' Bir kaç şey daha söyledi ama gürültüden hiç birşey duyamıyordum. ''Nereus'dan nasıl o kağıdı alacağız?'' ''Evet ya, hemen kaçabilir!'' ''Hermes'i de bulmamız gerek daha!'' İnsanların bu kötümserliği hiç hoşuma gitmiyordu. Ama bir yandan da haklılardı. Onları susturacak bir şey diyemeyeceğime karar verdim ve birisinin artık bu şeye son vermesini beklemeye başladım.