Babamdan Süper Bir Görev (2)

Sesler gittikçe yaklaşıyordu ve dayanılmaz oluyordu. Hemen çantamı aldım. İçinden iki tane kulaklık çıkardım. Birini Calvin'e uzattım. Diğerini ise kendime aldım.

"Bunu tak ve sakın çıkarma!"

"Tamam. Aynı şey senin içinde geçerli."

Kulaklığı taktım. Calvin'e baktığımda onunda kulaklığı taktığını gördüm. Artık sesler duyulmuyordu ama çok yaklaştığımızı biliyordum. Sirenlere tamamen vardığımızda kulaklıklar işe yarar mı hiç bilmiyordum. Umarım işe yarardı. Yoksa Calvin de ben de ölürdük. Bu tehlikeyi ömrümde ilk defa yaşayacaktım. Dolayısıyla da hem heyecanlıydım hem de korkuyordum. Aslında kulaklığı çıkarıp güzel anlar görmek istiyordum ama bunu yapamazdım. Calvin benim elimden tuttu. Birbirimizi ne olursa olsun bırakmamalıydık.

Artık Siren Körfezi'ndeydik. Sesler çok kuvvetliydi. Kulaklık büyük ölçüde duymamızı engelliyordu ama yine de yeterli olmuyordu. Yani az da olsa duyuyorduk ve bu bize yarım yamalakta olsa güzel anları görmemizi sağlıyordu. O kadar güzel anlardı ki gerçekten çok zor dayanıyordum. Aslında dayanabilmemin tek bir nedeni var o da yanımda Tiff'in olması. Tiff'e baktım. Tiff gözlerini sıkıca yummuştu. Elimide çok sıkıyordu. Anlaşılan dayanmakta benden daha kötü durumdaydı. Bir şeyler yapmalıydım. Yoksa Tiff sirenlerin büyüsüne kapılacaktı. İleriye doğru gitmeye başladı. Ani bir hareketle Tiff'i kendime çektim. Az kalsın yere düşüyordu. Düşmekten zor kurtulmuştu ama en azından sirenlerin büyüsünden kurtulmuş gibi görünüyordu.

Sirenler annemi gösteriyordu. Çok mutluyduk. Bu anı ne kadar yaşamak isterim bilemezsiniz. Kendimi kaybedip sirenlere doğru gittim. Çok şükür ki Calvin beni tutup çekti. Ani sarsılmadan dolayı kendime gelmiştim. Calvin'e büyük bir minnettarlıkla baktım. O olmasaydı ben ölmüştüm. Dengemi kurduğumda sirenleri tekrar duymaya başladım. Bu sesleri duymamak için bir şeyler yapmalıydım. Aklıma şarkı söylemek geldi. Bağıra bağıra şarkı söylemeye başladım. Böylece dikkatimi sirenlerden ayırıyordum. Calvin bu halime gülmeye başladı. Anlaşılan çok komik görünüyordum. Calvin'i şakacıktan yavaşça ittirdim. Tabi kide Calvin'e hiçbir şey olmadı. Ben de gülmeye başladım. Gülme krizim geçince tekrar şarkı söylemeye başladım. Bu sefer Calvin'de bana eşlik ediyordu. Oradan bakıldığında eminim ki o daha komik görünüyordur. İnanamıyorum ya! Her an ölebiliriz ama biz çok eğleniyorduk. Calvin'i bu yüzden seviyordum. Şarkımız bittiğinde daha ritimli bir şarkıyı söylemeye ve hafiften dans etmeye başladık. Sirenler ne haldeydi hiç bilmiyorum.

Biz şarkı söyleyip gülerken teknemiz Siren Körfezi'nden yavaş yavaş ayrılıyordu. Başta tehlikeli olmuştu ama şimdi sirenlerden ve onların şarkılarından hiç korkmuyordum. Çünkü bize hiçbir etki yapmıyordu. Bu da Tiff'in sayesinde oldu. Tiff dans ederken birden ayağı büküldü ve yere düştü. Hemen ayak bileğine baktım.

"İyi misin?"

"Biraz acıyor."

Acıyan yeri hafiften masaj yapmaya başladım. Acısı geçincede Tiff'i yerden kaldırdım ve düşmemesi için onu tutuyordum. Tiff yüzünü buruşturdu. Sonra da 'Bir şeyim yok' bakışı attı.

Ayağımın acısı geçmişti. Kendimi toparladıktan sonra etrafa baktım. Siren Körfezi'ni artık geçmiştik. Yani tehlike geçmişti ama biz yine de bir süre kulaklıkları çıkartmadık. Ne olur ne olmaz hesabı. Siren Körfezi'nden bayağı uzaklaştıktan sonra kulaklıkları çıkardık ve Calvin ile konuşmaya başladım.

"Bu K.K Kaplıcaları nerede?"

"Merak etme. Doğru yoldayız. Kısa bir süre sonra varırız."

Calvin, benim dediklerime sanki inanmamıştı. Sadece inanmak istiyordu. Onun içinde sesini çıkarmadı. E, inanmamakta da haklı yani. Kaplıcalara diye çıktık, Siren Körfezi'ne gittik. Tabi bu da benim suçum değildi. Bir süre daha gittikten sonra ileriye baktım. Deniz dümdüzdü ve uzakta bir ada vardı.





Devamı K.K Kaplıcaları'nda!