Eğlenmek, eğlenmek ve eğlenmek...

Mitchie ile babamın sarayından erkenden ayrıldık. Zaten orada görecek pek bir şey de yoktu. Tabi eğer Hades'in muşmula suratını görmeyi tercih ediyorsanız başka!

Saraydan çıkıp doğruca Asphodel tarlalarına ilerledik. Asphodel, babamın bana sürpriz doğum günü partisi verdiği ve ayrıca ilk gölge yolculuğumu gerçekleştirdiğim yerdi. Benim yeraltındaki en sevdiğim mekandı bu yüzden. Belki de orayı ilk seçmemin sebebi buydu.

Asphodel'de sürprizler hiç tükenmez. Ve bu seferde öyle olmuştu. Asphodel'de gezerken peşimize iki ruhun takıldığını fark ettim. Ne zaman onlara dönsek sanki sıradan ve öylece takılan iki ruha benziyorlardı ama tekrar önümüze döndüğümüzde yine bizi takip etmeye başlıyorlardı. En sonunda dayanamadım.

"Sizin derdiniz ne yahu?" diye sordum ruhlara dönerek.

(Mitchie )

Bizi takip eden ruhları ben de farketmiştim ama yardımcı falanlardır diye Stell'e kim olduklarını sormaya utanmıştım doğrusu.Stell de ruhlardan rahatsız olacak ki dertlerinin ne olduğunu sordu.Ruhlar ise kıkırdadılar ama hiçbir cevap vermediler.Stell ve ben kısa süre onlara baktıktan sonra onların ruh hastası oldukları kanaatine vardık ve onları takmadan ilerlemeye başladık.Ama iki ruh kendince eğleniyor olmalılardı,tekrar arkamıza döndüğümüzde de ben bağırdım onlara.

-Ya bir gidin!

Ruhlar bu sefer kahkaha attılar ve onların gerçekten sorunlu olduklarını anladıktan sonra Stell'le beraber devam ettik.Bu ruhlar kötü desen,ceza tarlalarında olurlardı.Demek ki bize bir zararları yoktu.Ama bir süre sonra arkamdan kılıç sesi duydum ve bakmaya korktum.Stell ise çoktan arkasını dönmüştü bile.

"Hadi bakalım kızlar, gösterin marifetinizi!" diyen ruha acıyarak baktım. Kılıcını çekmiş, bizi yenebilecek kadar yetenekli olduğunu falan sanıyordu herhalde!

"Hey, siz kimlere meydan okuduğunuzun farkında mısınız? Özellikle Stella yeraltı tanrısı Hades'in.." Mitchie'nin cümlesini tamamlamasına izin vermeden kılıcımı çektim ve ona fısıldadım.

"Biraz eğlenelim. Kimliğimizi bilmeseler daha iyi" dedim göz kırparak. Mitchie'de gülümsedi ve kılıcını çıkarttı.

"Ama onlar ölü! Ölüleri nasıl öldüreceğiz ki?" diye sordu.

"Onları öldüremeyiz, sadece biraz eğleneceğiz. Sonra da onlara geri çekilme emri veririm. Dediklerimi yapmak zorundalar. Ayrıca burası Asphodel. Bizi öldürmek gibi bir niyetleri olsaydı ceza tarlalarında olurlardı" dedim.

Stell'e hak verdim ve minik acınası ruhlara baktım.Onlara yukarıdan bakmak eğlenceliymiş doğrusu.Şimdi bir de onları peşimizden koşturacak ve onlarla öldürücü olmayan bir oyun oynayacaktık.Ama kızlar hala bizle dövüşmek istiyordu.

-Haydi gelin.Korktunuz mu?

Komiklerdi doğrusu.Stell ve ben kılıçlarımızı çıkarttık ama öylesine,onlara vuracak falan değildik.Kılıç tutamayan elleriyle bize saldırmaya çalışan kızlara elimde tuttuğum kılıcı yerinden kıpırdatmadan mani olabiliyordum.

-Gerçekten eğlenceliymiş.

(Stell )

Ruhlar bir süre daha peşimizden koştular ve en sonunda sıkıldılar.

"Sürekli kaçarsanız savaşamayız" dedi ruhlardan biri. Bir adım ileri çıktım ve:

"Bakın, kaçmıyorum. Hadi savaşın benimle" dedim. Ruhlar birbirlerine bakıp gülümsediler ve aynı anda üzerime saldırdılar. Mitchie:

"Stell, ne yapıyorsun?" diye fısıldadı. Daha ben cevap veremeden ruhlar kılıçlarını omzuma saplamışlardı. Ve hiçbir şey olmadı. Ne kan aktı, ne kolum çıktı. Bir ölü, ölümün tanrısının kızına zarar veremezdi. Ancak ölümün tanrısının kızı, ölülere zarar verebilirdi. Mitchie'nin şaşkın bakışları arasında ruhlar ağlamaya ve önümde diz çökmeye başladılar.

"Özür dileriz sayın Hades kızı. Sizin Hades çocuğu olduğunuzu bilseydik size meydan okur muyduk? Çok çok üzgünüz, lütfen bizi bağışlayın. Biz sadece eğlenmek istemiştik" dediler. Öyle acınası bir durumdaydılar ki kendimi tutamadım ve bir kahkaha attım.

"Bir daha buraya gelen hiçbir meleze saldırmayacaksınız, anlaşıldı mı?" diye sordum. Ruhlar aceleyle başlarını salladılar. Mitchie'ye döndüm.

"Ne dersin Mitch, onlara ne ceza verelim?"

Bu çok eğlenceliydi.Stell'in önünde diz çöken ruhlar daha demin meydan okudukları kıza,şimdi ceza vermemesi için yalvarıyorlardı.Tabi ben katıla katıla gülüyordum.Stell de ciddi durmaya çalışıyordu.Ceza konusunda bana danışınca duraksadım.

-Hmm...Bence bu ceza yeterli.

Ölüler bana yalvarırcasına bakarken ben de gülüyordum.Bunu söylediğime sevinen ruhlar Stell'e yalvarmaya devam ettiler.

-Dersimizi aldık,ne olur acıyın bize.

"Tamam, kaybolun şimdi gözümün önünden" dedim. Ruhlar gider gitmez Mitchie ile kahkahalara boğulduk. İşte ben buna eğlenmek, eğlenmek ve eğlenmek için geçen bir gün derdim!

(Sen ceza tarlalarında başlık aç istersen Mitch)