Acı Mağlubiyet

Misafir

Kulübemden çıkmış, arenanın yolunu tutmuştum her zamanki gibi. Burada saatlerce antrenman yapmayı seviyordum. Belki de sabahın köründe oraya gidecek benden başka bir deliye daha rastlardım ve düello ederdik. Bu umutlarımın boş olduğunu, bu saatte arenada benden başk kimsenin olamayacağını düşünüyordum ki... Arenanın meşe kapılarını açınca kılıçla çalışan bir kız gördüm. Bu tanımadığım biriydi, kampa yeni gelmiş olmalıydı. Hmm, çaylaklarla çok güzel eğlenirdim.
"Adın ne?" diye sordum kıza yaklaşarak. Bu kadar kaba olmayı nasıl beceriyordum acaba?
"Aquamarin Britannia." dedi kız. Beni görünce kısa süreli bir şok yaşadı sanırım. Keşke savaş zırhlarımı giymemiş olsaydım.
"Hmm, kampa yeni gelen Athena kızısın sen heralde." Başıyla onayladı Aqua. "Ben de Adrian Black, Ares kulübesinden. Bir düelloya ne dersin?"
Kılıç kullanma konusunda kendine pek güvenmediği her halinden belliydi, ama teklifimi kabul etti. Kılıcını yaklaşık 10 saniye gibi bir sürede yere düşürdüm. "Ablan Lucy'den biraz ders almalısın, daha öğrenecek çok şeyin var." dedim gülerek.
"Kılıçla aram pek iyi değildir. Seni cirit sahasında görmek isterdim, gerçek bir düello için." İşe bak, yeni kız bana meydan okuyordu!
"Ciritte beni yenebileceğini mi zannediyorsun gerçekten? Pekala, cirit sahasına gidelim o zaman." Daha önce hiç cirit atmamıştım, ama güce dayalı bir şey olduğunu biliyordum. Ve bu güç de bende fazlasıyla vardı. Kampa yeni gelmiş bir Athena kızına karşı kaybetmem olasılıklar dışındaydı.
Yaklaşık beş dakikalık bir yürüyüşün ardından cirit sahasındaydık. Kıza gülümseyerek "İzle bakalım." dedim. Uzun ciritlerden birini aldım elime, ve hızla koşmaya başladım. Beyaz çizgiye gelince ciriti tüm gücümle fırlattım. "Hmm, 23 metre. Hiç fena değil, bir de seni görelim Athena kızı."

Mesaj Sayısı : 72 Kayıt tarihi : 31/10/10

Pekala kılıç sahasında antreman yapmamın tek sebebi, kılıçta zaten yeteri kadar iyi olmamamdan kaynaklanıyordu. Bu nedenle kılıç 10 saniye içerisinde elimden düştüğünde neden şaşırmamıştım acaba? Yine de Ares oğlunun benimle fazla dalga geçmemesi güzeldi tabi, ona meydan okumayı bu nedenle iyi bir fikir görmüştüm. İşte bu nedenle cirit sahasındaydık ve bana gücünü gösterebilmek adına oldukça iyi bir atış yapmıştı, hakkını vermeliyim.

Ciriti elime alırken kısa süreliğine gözlerim ona takılmıştı. Babasının savaş havasını kesinlikle mükemmel bir şekilde taşıdığına şüphe yoktu, ama bende savaşçı tanrıçanın kızıydım. Aslında burada biraz ironi vardı ama takılmayacaktım.

'Hiç fena değilsin Ares oğlu, ama izle bakalım bende fena sayılmam...'

Kılıç kullanmakta, çok kötüydüm ama kesinlikle spor dallarında iyiydim. Bu nedenle tüm gücümle ciriti fırlattığımda onun mesafesini çok az da olsa geçmeyi başarmıştım. Sarı saçlarım neşeyle döndüğümde hafifçe kenara savrulmuştu ama kocaman bir gülümsemeyle ona bakıyordum şimdi;

'25 metre! Bir kız olduğumu ve farklı kulvarlarda yarıştığımızı göz önünde bulundurursak bence seni yendim Ares oğlu!'

Bunu küçümseyerek değil, çocuksu bir sevinçle söylediğine inanamıyordu. Genellikle herkese karşı soğuk davranırdı ama tuhaf bir şekilde belki de düşmanı olması gereken bir çocuğa gülümsüyordu. Gözlerini kırpıştırarak daha ağır başlı bir gülümseme takınmıştı şimdi;

'Bu arada, bana Aquamarin demeni tercih ederim. Bende sana Adrian diyebilirim böylelikle? Ne dersin bakalım, ödülüm olarak bunu istiyorum!'

İşaret parmağıyla çocuğu gösterirken hafifçe göz kırpmıştı şimdi, sanki ortaya bir ödül koymuşlarmış gibi.

Misafir

"Hiç fena değilsin Ares oğlu, ama izle bakalım ben de fena sayılmam." Bu kız benimle dalga mı geçiyordu? Sanki kendisi benim yaptığım atışı geçebilecekmiş gibi... Ciriti eline aldı ve koşmaya başladı. Cirit elinden çıktığında ise kalbim küt küt atmaya başladı. Gayet iyi atmıştı, beklediğimden çok daha iyi hem de. Hatta beni geçebilirdi bile, geçmek üzereydi... Ve geçti. Birkaç metre farkla benimkinden ilerideydi ciriti."25 metre! Bir kız olduğumu ve farklı kulvarlarda yarıştığımızı göz önünde bulundurursak bence seni yendim Ares oğlu!" O an neler hissediyordum anlayamamıştım. Öfke mi, hırs mı, utanç mı? Hepsi de olabilirdi tabii. "Bu arada, bana Aquamarin demeni tercih ederim. Bende sana Adrian diyebilirim böylelikle? Nedersin bakalım, ödülüm olarak bunu istiyorum!"
"Ödül mü?" diye sordum şaşkınlıkla. "Ortada bir ödül falan yoktu benim bildiğim. Ama sen de haklısın, beni yenmeyi başardığın için bir ödülü hakettin. Pekala, artık sana Aquamarin derim o zaman." dedim dişlerim kenetlenmiş bir halde. Öfkemi kontrol altında tutmalıydım. Tamam, kaybetmeyi hazmedemiyordum ama, cirit atmada beni geçti diye bir kızı kılıcımla doğrayacak değildim ya! "Aslında iyi fikir." diye geçirsem de aklımdan, bu şımarık kızın galibiyetinin tadını çıkarmasına izin verecektim.
"Peki, anlaştık o zaman." dedi gülümseyerek.
"Tamam. Ama bu işin burada bittiğini sanma Aquamarin. Tekrar görüşeceğiz." dedim ve kulübemin yolunu tuttum, bugün kesinlikle şanslı günümde değildim...

(Rp bitmiştir.)