Ziyaret, Tartışma ve Canavarlar

42- Hoover Barajı'nda bir macera yaşayacaksın.
Mekan: Hoover Barajı
Katılacaklar: Lucy, Sere, Rose ve Robyn.
Kurgu: Lucy üç arkadaşını ziyaret etmek için okullarına gider ama Hoover Barajı'nda işler karışıktır!

Sabah uyandığımda aceleyle üzerimi giyinmeye başladım, bugün biricik kardeşim Sere ve arkadaşlarım Rose-Robyn ikilisini ziyarete, Nevada sınırındaki üniversitelerine gidecektim! Hazırlanmam bitince doğruca kampüsün dışına çıktım ve arabama binerek -evet, artık ehliyetim var!- yola koyuldum. İnanamayacaksınız ama yolda karşıma hiç canavar çıkmadı ve ben de bunu günümün güzel geçeceği şeklinde yorumladım, meğer fırtına öncesi sessizlikmiş!

Colorado Nehri'ni ve Hoover Barajı'nı geride bırakarak sonunda okula vardım. Arabamı park ettim ve arkadaşlarımı bulmak için etrafa bakınmaya başladım. Fazla aramama gerek kalmadı...

"Bittin sen Robyn! Sen bittin! Seninle işim bittiğinde kendini-"

"Rose! Sakin ol lütfen, mantıklı düşün..."

"Hey! O hançerle ne yapmayı planlıyorsun?!"

Bağırışları tüm kampüsü inleten bu üç kişi, aradığım elemanlardı. Koşarak yanlarına gittim ve "Hey merhaba! Size sürpriz yaptım!" diye bağırdım sevinçle. Hiçbiri orada olduğumu fark ettiğine dair bir tepki vermedi. İlk hareket Rose'dan geldi, hızla okulun çıkışına doğru koşturmaya başladı, bir yandan da göz yaşlarını siliyordu. "Bekle Rose, seninle geliyorum." diyen Sere de onun peşine düştü. Ben de bir uzaklaşan kardeşime, bir yanıbaşımda donup kalmış Robyn'e bakıp durmaya başladım. Sonunda beklemenin bir işe yaramayacağını anlayarak, Robyn'i arabama doğru sürüklemeye koyuldum. "Hadi gel, onları yolda yakalarız siz de barışırsınız..." ve yola çıktık.

Lucy'nin "Hadi gel, onları yolda yakalarız siz de barışırsınız..." demesi üzerine birlikte onun arabasına binip yola çıktık. Lucy mi? Arabası mı? Şaşkınlıkla yanımda, şoför koltuğunda oturan kıza döndüm ve "Lucy! Senin burada ne işin var?" diye sordum. Lucy kahkaha attı ve "Sonunda fark ettiniz. Sadece sizi ziyarete gelmiştim." cevabını verdi. Mahçup olmuş şekilde ona baktım ve "Demek ehliyetini aldın." dedim. Lucy sırıtarak kafasını salladı.

"Siz hep böyle misiniz?" diye sordu bir süre sonra. "Ee şey... evet, evet hep böyleyiz." dedim dudağımı büzerek. Gerçekten de Rose'u çok seviyordum ve onun da beni çok sevdiğinden emindim ama neredeyse her gün olur olmaz şeyler yüzünden tartışıyorduk. Bir süre daha sessizce ilerledikten sonra Lucy ani bir hareketle arabayı durdurdu ve dışarı atladı. Hoover Barajı'ndaydık. Neler olduğunu anlamak için dışarı çıktım ve havada uçan Rose'u gördüm.

Hızla arabadan çıkıp ona doğru koşmaya başladım... "Rose!" diye bağırmayı sürdürüyordum bir taraftan da. Lucy'nin Sere'ye yardıma gittiğini umuyordum çünkü başı dertte gibiydi. Ama Rose, eğer ona bir şey olursa ben de kendimi öldürecektim!

Sere bana "Dizlerim zonkluyor. Bunun için bir fikrin var mı bakalım?" dedi. Ona üzgün üzgün bakıp zoraki bir şekilde gülümsedim ve "Üzgünüm Sere, ama Robyn sinirleri-" derken, karşımda gördüğüm manzara üzerine lafım yarım kaldı. Sere de benimle aynı durumdaydı, yerlerinden uğramış gözlerle üzerimize doğru gelen Hidra'ya bakmaktaydı. "Anneciğim!" dedim kemerime sıkıştırmış olduğum hançerimi elime alırken. Hayatımda ilk kez Hidra ile karşılaşıyordum ve bunun son olduğundan da emindim. Onunla ilgili hatırlamam gereken bir şey olduğunu hissediyordum ama önemsemedim ve Sere'ye döndüm.

"Şimdi iyice yaklaştığı zaman ben onun kafalarından birinin üzerine atlayacağım ve onu keseceğim." dedim. Sere tereddütle bana baktı ve "Ama Rose..." dedi, o sırada Hidra'nın kafasına atlamış olduğumdan cümlesinin devamını duyamadım. Bir yaratığın nasıl 7 kafası olabilirdi? İnanılacak gibi değildi... Elimden geldiğince hızlı bir şekilde kafalarından birini kesmeyi başardım ve kendimle gurur duyarak tam tekrar aşağı atlayacaktım ki, durduğum yerden iki ayrı kafa yükselmeye başladı.

Suratım bembeyaz olmuştu, "Tabii ya!" dedim, "Seni mankafa Rose, Hidra'nın kafasını kestiğin zaman yerinden iki ayrı kafa çıkar!" Ama artık çok geçti... Canavarın ani dönüşü üzerine dengemi kaybedip vücudundan kaydım ve son sürat düşüşe geçtim... Hoover Barajı'nın serin sularına çakılmak eğlenceli olacaktı!

Arabayı hangi ara durdurup, kendimi nasıl dışarı attığımı bilmiyordum. Her şey çok bulanıktı, biricik kardeşim Sere'yi Hidra'nın karşısında gördüğüm anda adeta hafızamı yitirmiştim. Hızla ona doğru koşmaya başladım. Bir yandan da deli gibi Sere'nin ismini haykırıyordum. Rose'un nerede olduğunu bilmiyordum, koşarken gözüm canavarın arka tarafına kaydı ve havada süzülen bir silüet gördüm, birkaç salise içinde de Rose Hoover Barajı'na çakıldı. Korkuyla yutkundum ve yönümü değiştirip Poseidon kızına yardıma gitmeye karar verdim, o esnada benimle aynı yöne doğru ışık hızında giden Robyn'i gördüm ve Sere'nin bana daha fazla ihtiyacı olduğuna karar verdim.

Nefesalan'ı elime aldığım anda, düşünceler tekrar beynime dolmaya başladı, kılıcım beni ciddi ölçüde rahatlatmıştı. Sere'nin yanına vardım ve hala yaşıyor olduğu için bir süre Zeus'a minnet duası ettikten sonra yüksek sesle "Hidra'yı daha önce bir kez etkisiz hale getirmiştim ama o zaman hangi kafasını hedef aldığımı hatırlamıyorum..." dedim. Sere önce benim orada olduğumu görüp şaşırdı, sonra da kafasını toparlayıp tekrar canavara döndü. Ona hayretle baktım, tüm heybetiyle Hidra karşısında duruyordu ve kardeşim elini çenesine koymuş, düşünüyordu! "Eh, normal bir Athena kızı öyle olmalı zaten..." diye mırıldandım. Benim aklım genelde işin vurdu-kırdı tarafına odaklanırdı. Yine de gelişme kaydediyordum, hala hidranın üstüne atlayıp çoğalacağını bildiğim halde kafalarını kesmeye başlamamıştım. Sırıttım ve "Zaten o işi benim için Rose yapmış" dedim içimden, karşımda duran canavarın 7 değil, 8 kafası vardı.

Zamanın geçmek bilmediği bir sürenin ardından nehrin yukarısına varabildim ve bir an bile tereddüt etmeden kendimi aşağı attım. Düştüğüm anda parçalanacağımı biliyordum ama... zaten atlamasam ve Rose'un başına gelenleri öğrensem, ölecektim. Onu kaybetmeye dayanamazdım, onun olmadığı bir dünyada nefes alamazdım... İşte havada son sürat düşüşe geçmişken, aklımdan bunları geçiriyordum. Sonra bir de o bilindik film şeridi vardı... İki yıldır görmediğim annem, Rose'la ilk tanıştığımız gün, melez olduğumu öğrendiğim an... 'PAT!' Korkunç bir çarpma sesiyle kendimi suyun içinde buldum. İşin tuhaf kısmı, tahminimce hala tek parça olmamdı. Şaşkınlıkla boğulmanın eşiğinde olmam gerektiği halde nefes alabildiğimi fark ettim ve... "Ben Poseidon'un kızıyım şapşal" dedi Rose.

Nehrin içinde ikimizi de içine alan bir hava boluncuğu oluşturmuştu ve kahkaha atıyordu. Şaşkınlık, rahatlama, aşağılanma, kızgınlık... aynı anda o kadar fazla duyguyu bir arada yaşıyordum ki, düşüş beni parçalayamamış olsa da, Rose yapacaktı bunu. Nasıl bir tepki vermem, nasıl davranmam, ne demem gerektiğini bilmiyordum. En sonunda dudaklarımdan zoraki bir kelime çıktı: "Yaşıyorsun..." zaten öyle duygular yüklüydü ki bu sözcüğe, daha fazla şey söylememe gerek yoktu. Rose gözlerime bakardı ve içimden geçenleri anlardı. Onu üzdüğüm için pişman olduğumu, onun artık olmadığını sandığım anda hissettiğim boşluğu... hepsini anlardı...

Ah Robyn... Ne kadar da tatlıydı! Benim için öleceğini bile bile barajdan nehre atmıştı kendini! Ona kızgın olmaya nasıl devam edebilirdim ki? Hayatta olduğumu gördüğünde, suratında açan o mutluluğun üzerine, ona nasıl kötü bir şey söyleyebilirdim ki? Gülümseyerek doğrudan gözlerinin içine baktım ve "Ben Poseidon'un kızıyım şapşal" dedim. Uzun süre şaşkınlığını üzerinden atamadı ama en sonunda "Yaşıyorsun..." dedi, sesi bana hissettiği tüm duyguları yansıtmaya yetmişti. Sonra, kollarımdaki zorlanmayı fark ettim ve "Şey... Bu romantik anımızı bozduğum için üzgünüm ama nehri daha fazla kontrol edemeyeceğim ve yukarıda Sere ile Lucy, Hidra ile savaşmakta." dedim. Robyn hızla kafasını sallayarak içinde bulunduğumuz ana döndü ve "Evet, tamam. Buradan çıkmamız lazım. Buradan... nasıl çıkabiliriz ki?!" dedi dehşette. Ona bakarak sırıttım, "Tekrar söylüyorum, Poseidon'un kızıyım ben." dedim göz kırparak.

Robyn daha ne yapacağımı anlayamadan, suya o emri verdim: "Bizi yukarı fırlat!" ve sonrasında her şey çok hızlı gelişti. Nehir yaylı bir yatakmışçasına gerildi ve bizi hızla yukarı fırlattı, o anda yere indiğimizde yaşamaya devam edemeyebileceğimiz aklıma geldi ve telaşla yutkundum. Ama korktuğum gibi olmadı çünkü sert betona değil, Hidra'nın üzerine düştük. Ah, ne kadar da şanslıydık... En azından gördüğüm kadarıyla Lucy ve Sere hala hayattaydı, yani... sanırım.

"Acaba sağdan üçüncü mü... Yoksa soldan birincide şansımızı mı denesek? Ah, yoksa ortadaki kafa mıydı? Ama onu Rose kesti... Hımm..." Sere bir yandan Hidra ile boğuşurken bir yandan da hangi kafasını hedef alması gerektiğini düşünüyordu, ben de mırıldanmak için kendimi tutamıyordum: "Bu iyi oldu, zaten Hidra zehri stoğum neredeyse tükenmişti... Yanıma bir şişe nektar almam iyi olmuş, şişeyi boşaltıp zehirle doldurabilirim..." Eh, iki Athena kızı karşılarındaki 8 başlı bir canavar olsa da düşünce güçlerini kullanmaya devam ederlerdi. Dakikalardır canavarla cebelleşmemize rağmen ona hiç hasar verememiştik, bense artık hafif bronz bir surata ve yanık kaşlara sahiptim, kıyafetlerim mahvolmuş durumdaydı ve sol kolumu kıpırdatamıyordum. Ayrıca sağ omzum korkunç sızlıyordu, orada sıvı bir şey hissedince Hidra'nın yaraladığını ve yaradan kan aktığını fark ettim.

Sere de benden iyi durumda değildi, hala sükunetini korumakta olsa da düşüncelerindeki stres ve öfkeyi kalkanlarıma rağmen hissediyordum. Bir yandan da nehri boylamış Rose ile Robyn'i düşünüyordum, ikisinden de ses çıkmıyordu ve artık endişelenmeye başlamıştım. Tam Hidra'nın püskürttüğü alevden kurtulmak için yerde yuvarlanırken, Sere'nin heyecanla bağıran sesini duydum: "Yaşıyorsunuz!" hemen kafamı kaldırıp baktım ve Poseidon kızıyla Hades oğlunun Hidra'nın sırtında oturmakta -yani yere düşmemek için sıkıca tutunmakta- olduklarını gördüm. Ben de sırıttım ve "Gerçekten yaşıyorlar!" dedim. Robyn sırıtıp bize hayranlarıymışız muamelesi yaparak başını eğerken, Rose gözlerini devirdi ve "Evet, yaşıyoruz. Daha kaç kere söylemeliyim? Poseidon kızıyım ben!" dedi sinirle. Sere gülümsedi ve "Şeyy... Poseidon kızı olabilirsin ama yaşamaya devam etmek istiyorsan üstünde oturduğun Hidra'ya dikkat et." dedi. İçinde bulunduğumuz duruma rağmen dayanamayıp kahkaha attım, ne şekilde olursa olsun eski dostlarla buluşmak çok güzeldi!

(Bu son tur olsun artık, Sere ve Robyn yazsın, Rose bitirsin rp'yi )